Günün Şiiri | Safi Duran | Nebih Nafile

Antakya’dan Dünyaya Açılan Pencere…

Şiir Köşesi | Nebih Nafile

Yüreğin çarpıyorsa hâlâ

Gözlerinin pınarları akıyorsa

Sevinçte, hüzünde ya da

Akıyorsa kanın tüm hızıyla

Yaşam da senin için akmakta

Senin için ey güzel insan…

…

Antakya’dan dünyanın bütün insanlarına açılan bir pencereden paylaşacağımız şiirlerimizde aşkı, umudu, yaşama sevincimizi dile getireceğiz.

Antakya’da dostluğunu paylaştığım Safi Duran ve İstanbul’da yaşayan kentlimiz, askerlik arkadaşım sevgili Ümit Güzel arkadaşıma armağan ettiğim ve “Gecenin Resmi” adlı şiir kitabımda yer alan “Bitmeyen Dostluklara” adlı şiirim ile penceremizi sonuna kadar açık bırakıyorum. Yeni yılda, kaldığımız yerden devam etmek ümidimle, şiir tadında, türkülerin sıcaklığında iyi yıllar diliyorum…

Bitmeyen Dostluklara | Safi Duran

Ah be ümit kardeşim

Adı güzel kendi güzel Ümit’im!

Hatırlar mısın?

Bir tarafında deniz mavisi

Öbür tarafında yemyeşil bir dünya

Tel örgülerin arasından

Nasıl da tezek kokardı uzaklar…

Sen hep sigara içerdin

Bense yağmuru severdim

Ne güzel yağıyor buralara da

Yüreği salmak gerek diyorum

Ama nerdeee…

İş, güç, yaşam telaşı

Unutuyoruz sonraki yağmurlarda

Islanamayacağımızı

Eksiliyoruz yavaş yavaş

Ah be güzel kardeşim

Ah be Ümit’im!

Can dostum

Sidik kokan otların üzerinde uzanmışken,

Çam yaprağının alnında bıraktığı mutluluk izlerini

Ve birbirimize anlattığımız hayallerimizi

Hatırlar mısın?

Hatırlar mısın sigara kağıdına karaladığımız

Sevgi ve umut dizelerimizi

Unuttun mu iki üç ısırıkta bitirdiğimiz

Hacı dayının tostunu

Gerçi sen hep sonuncu kalırdın.

Gözlerimizin içine baka baka

Her nöbette bir yudum sohbet…

Ne güzeldi be Ümit’im.

Ahhhh ah

Ah bu dünya,

Bu İstanbul, bu Antakya…

Güzel ülkem ne hale geldi

Ümit’im, hep dünyayı suçlarlar

Bilmezler ki;

İnsanın değdiği yer kirleniyor

Yeşil bitiyor beton kaplanıyor

Ağaç kesiliyor AVM, gökdelen bitiyor

Her gelişimde bir başka bozulmuş oluyor

İstanbul…

İstanbul, olmuş isyanbul…

İçim akmıyor artık bir nehir gibi

İnsan akan İstiklal Caddesi’nde,

Taksim, Akm, Galata’ya…

Ne demeli Ümit’im

Bir kent nasıl kirletilir,

Nasıl kurutulur güzellikler…

Ahhhh ah be can dostum,

Güzel kardeşim, Ümit’im!

Anlatmaya dilim varmıyor buraları da

Arzularımız, düşüncelerimiz

Zamanın akışıyla şekilleniyor.

Sen gibi can, sen gibi temiz…

Gülüşü yüreğinden safi dostumla

Bir gün Defne’nin koluna girdik

Yürüdük baştanbaşa Antochia’yı.

Her sokak başından çığlıklar yükseliyordu.

Acı, kuşku, korku sarmış sokaklarımı

Cadde bağırsaklarını bırakmış,

Zeytinin tüm dalları kırılmıştı.

Ümit’im,

Ne önemi var Orta Asya’dan

Ya da Horasan’dan gelişimizin

İnsan olamadıktan sonra

Yürüdük yürüdük başımız dönerek…

Kaynak: Nebih Nafile | Özyurt Gazetesi