Günah olduğunu bildiğim kimseyi özlemedim | Gökhan Barış Pekşen

Üzerini örttüğüm her şey dahil,
Tanrı’da..

Hiçbir şey değişmedi
ben de öyle..

Kendi içimde aradıklarımla kayboldum, 
kalemlerle dolu bir küvetin içi gibiyim bu gece..
Uzun zaman önce, 
seninle yazabildiğin için sevişirim demiştim,
dünyanın en güzel insanı..

Oysa güzel gülerim güzel gülen varsa, 
sohbet de edilebilirim, 
herkes kadar çirkin ve soluyorken tüm dünya, 
benimde renklerim azalabilir dedim..
Acelem yoktu; 
eski kitap kokan, 
sıcak, 
sessiz ve sayfalar her çevrildiğinde sanki kitaplar uykularında iç geçiriyormuş gibi hışırtılar duyulan bir evde olmaktan mutluydum..

Yüzüne baktım, 
o çok eski bir şeye bakar gibi..
Odadaki tüm tabloların yüzlerini duvara çevirip sırtımı döndüm ikimize, 
gözlerime vicks sürüp ağladığım bu gece, 
gerçek acının ne olduğunu anladım.. 
Bu yüzden bedenden ötesinin anlamsızlığına acımayı bıraktım..

”Gittiğin o gece ziyan olmuş hatırlarla seviştim Klotho –
İçimdeki suskunluğa Penthos adını verdim, 
ne kitap indi ne de kurtarıcı Semele öptü şahdamarım’dan.. Kasığımda çıkan siğilden sonra hiçbir şeye haz duymadığımı fark ettim, 
kurşun kalemi ısıra ısıra hayatıma devam ettim, 
yazdım sana dair düşlerimden arta kalanı satır satır..

”Yoksun Klotho, içi boş bir faust gibi sayıklamalardan arta kalanlar –
Birbirimize bağlılığımızı Sentinus’a benzetiyordum..
Görünmez ve sessiz ama çocuklar hiçbir Tanrı’dan korkmazdı ki.. 
Belki de insanın birbirini öldürmesinin sebebi bileklerindeki kanın ağır gelmesiydi o an bedenine..

”Neredeyim böylesine, kayboluş çağına yakışır gibi her ikimizde Klotho –
Kendi fotoğrafımı paylaşmayı bu gece seçtim, 
sanki ölüp tekrar bir başkası olarak doğacaktım.. 
İlahiler ve Eski Ahit’in parçalarını ateşte yaktığım gece , yüzümün bana değişeceğini haber ettiler ve son kez kendine bak, 
hatırla yüzünü, 
bir daha o kadar iyi fark edilmeyeceksin dediler..
Korkarım kutsal kitabı açar gibi söze girdim, 
sen de artık günahkar olacaksın..

– Sevdiğimiz her şeyi katletmek üzerine kurgulandık biz seninle Klotho.. 
Bu yüzden lütfen çok sevdiğini söylerken bana varıncaya dek eskittiğin kalplerin yasını tut biraz..

”(..)Sana neyi anlatayım..
Her sarnıç küflü bir yağmurun acılarını paylaşır..

Sallandığımı hissediyorum Klotho, 
söyleminden nefret etsemde, 
elimde ki rom şişesi değildi sallanan, 
sallanan neydi?
Tevratı masam oynamasın diye sol ayağımla sabitledim.. Şimdi rahatlıkla başka bir inancın kitabını okuyor ve Mozart – Requiem dinliyorum..
Ayrı yataklar, 
ayrı mezarlar gibiydi oysa, 
bazen ücretsiz bir fahişe gibi hissediyorum orada evreni..

”Bilirsin..
Duşta şarkı söyleyip tüm dünyayı kendime hayran bırakabilirdim.. 
Lifi sabunlama sırasında A capella söyledim sonra Ravel’in Bolero’sunu su sesiyle kanon yaptık ve abdest alıp çıktım.. İnançlar alışkanlıklardan daha merhametsiz bu gece Klotho..

Orada mısın.?

Benim sınırlarım dışındaki gerçeği hissederek
Toprağa geri döndürmeye, 
Gerçeği bulmak için öldüğümü hayal ederek..

– Kendi kapımı çalıyorum şimdi, içeride olduğumu bilmeyerek!

”O gece ulaştığın ses kayıtlarını hatırla Klotho..
Artık seksten zevk almadığım için, 
uykunun içinde kendime yeni bir Tanrı aradım.. 
O da gizlilik içinde bir çalıdan seslendi, 
oturup üstüne işeyecek kadar da çişim vardı.. 
Hep bu yüzden uyanırız, 
belki de yaşam böyle son bulacak..

Ve örneğin;
Az daha soymak istiyorum atılan zarın anlayışına esirliği..

B a n a t e m a s e d e n b u y d u
Elimden kaçırdığım balonun kayıplığı..

Üstünü örtercesine tüm eşyaların
Kıpkırmızı bir sevda,
Şimdilik sadece anlamak olsun bu..

”Bir başka gece, aynada kendini izlerken sen usulca sokuldun arkama ve fısıldadım sana..

Aşık olmak için bitkileri gömdüm toprağa, 
güneş ve su ile zaman harcayıp, konuştum.. 
Büyümek ölmek demektir, 
bu yüzden kimseyi sevme dedim, 
makasla kestim dallarını..

Çünkü;
Günah olduğunu bildiğim kimseyi özlemedim..

Virginia Woolf kadar öfkeli olduğum için hayata, 
seksi ve gözlük takan kimseye inancım yoktu.. 
Yakınlardaki nehir de kalmadı..

Alıştığın bardağı kırabilmek gibiydi, 
lütfen üstünü giy ve çık deyişlerin.. 
İstediğin kitabı al, 
yolun uzun demek istedin o an..
Sonra kapıyı kim çaldı hatırlamıyorum –
bana benim annem olmayan anneleri anlatır mısın, dedi kapıdaki kadın.. 
Sen tavşanların gözlerindeki tedirginlik gibisin diyemedim diye, 
senden uzaklaştığımda,
çok uzaklaştığımda
Korku
Pişmanlıktan ölen bir kahkahanın son nefesiymiş Klotho..

Uçup gidiyorum;
Kendi ellerimi tutarak
Hemen arkamda bir gölgeyle
O parçaları birbirine ait hissediyorum..
Çünkü izledim parçalar
Çok tanıdık ve bunaltıcı bir azaptı..

Şimdi büründüğüm bu biçim
Hatırlıyorum burası öleceğim yerdi..

”Hatırlıyorum tekrar tekrar bana döndüğün o geceyi Klotho..
Ağzımdan akan kanlarla lunapark yaptım sana, 
işte insan kanser olunca her şeyi masum yapabileceğine inanıyor..

”Sana o aynanın karşısında en son mırıldandığım şeyi hatırladım, 
sana söylemediğim..
Bir kitapçıda buluşup, 
Thomas Bernhard okuyarak intihar edecektik, 
sonra kitabı yakıp, 
herkesin roman yazdığını düşünüp,
çöpe atıp kendimi intihar etmekten vazgeçmiştim..

”Duydun mu beni,
son nefesine kadar benimle olmayan,
kimsin sen –
karşıma çık..

Sana ulaştıysa eğer mektubum, 
gözyaşı, 
kan ve sperm ile tamamlanan yazar birkaç güne öldü.. 
Çünkü yaşam Tanrı’ya anlatılmayacak kadar derindi, 
bir bardak kırılınca üzerine kimse basmasın diye panik yapmak gibi..

– Gökhan Barış Pekşen
– Günah olduğunu bildiğim kimseyi özlemedim
– 09032019