Gülümseyiş | Yelda Karataş

‘Aguste’nün acıklı yüzüne çizilmiş o olağanüstü gülümseyişin

parıltısını hiçbir şey eksiltemezdi, hiçbir şey’

Henry Miller, Merdivenin Dibindeki Gülümseyiş

Bir basamağın ömrü daha uzun gülümseyişimizden

düğmeler mi engel buluşmasına iki ruhun

yıldızlar yerine bir futbol topu girerken ekrandan her gece yatak

odamıza

kentlere ve kitaplara rağmen sevmeye çalışıyorum ellerini

ama ben neden senin tenine gönlümce dokunamıyorum

neden öpemiyorum göğsünün her zerresini açık istekle

ivedi yaşıyorsun gecenin şehvetini oysa kısa olan ömür ve sen hep

kaledesin

kirpiklerle konuşmayı çözemedin hiyeroglif ne kelime

hani biz bir kaç dili yatağımıza almıştık üç nokta niyetine

anlaşmazlığımızın tarihçesi bütün ırmakların sesi kadar eski mi?

ve neden sadece senden okuyoruz ten tarihini!

şakacı kuşların denize doğru uçtuğu akşamlarda dilin dilimde

erirken

dişlerin dudaklarıma tuzak gibi ne diyeyim

hangisi daha heyecan verici

ikimiz arasında bilinen yoksa

keşfedilen mi soramıyorum

mesela ben de memelerin ne güzel desem

kötünün kötüsü olurum ama

ben kötülük bilmem elmanın tarihini

bir başıma yazmadım ki

ilk busemiz nasıl olacak onu yazmak isterim

çünkü merak ederim

bir çocuk katili gece uykusunda evladının yüzüne nasıl bakar

utanmadan

tanrım ne büyük bir uçurum bazen iki insan arasında tek bir an

merdivenin her bir basamağı seni bulduğum yer kadar belirgin

seni bulamadığım o mavi kadar uzak ve derin

bazen aramızdaki mesafe

İstanbul’un beton yüzüne sarılı kimsesiz iki bayrak

oysa ben sana dokunmak için kalbimin çeperini parçaladım

tenin heyecan veriyordu her noktası serin ve dingin

tarihin ayakları önce dişileri ezer hiç bilemedim

gençtim, teslim olmak sanıyordum öpüşmeyi kirpiğini kapatıp

bir zarf gibi bırakmak kalbimi kalbinin ortasına

kolların beni sarmanın dışında başka işler de bilirdi sonra öğrendim

evet öğrendim insanlar sevdikleri insanları ve şiirleri

arsızca sahipleniyorlar acıya gülümsemenin

ağır kederini çözmeden

bir bakış bul kendine, cinsiyet ayrımı yapmayan,

hiç değilse dolunay gecelerinde Balkanlar’dan Ortadoğu’ya

o dişi saçların uzayan acısını düşün;

katledilmiş ve ırzına geçilmiş

ve çocuk yaşta sünnet edilmiş ömürleri düşün

Farklı tenlerden bakıyoruz birbirimize gözyaşımız karışmıyor

birbirine

yüreğimiz arasındaki mesafe mülkün tarihi kadar eski

Ama bir niyeti mümkün kılan benim sabrım

yaşamın varlığı kadar eski

istediğin yerden başlayabilirdim seni sevmeye

koşullanmış değil benim ten çizgim

yükselen faşizme karşı acıklı duruyorsa da yüzüm

aldırma

bir gülümseyişi olmalı yüzünde merdiven çıkmak isteyenin

düşlere inanan bir gülümseme az şey bir şey değil..

…

Yelda Karataş

Hüznün Kısa Tarihi