Gökhan Barış Pekşen’e | Yaşar Üstün

Oda dolusu yalnızlık

İnsanın içinde oda dolusu kalabalık

Bi tarafımız çocuk olsa da

Çanlar cocuklar için çalmasın

Kafeslerimiz tel orgü değil ki

Demirpençe hayatla

Tanri’mizla bizi ele avuca

Yıldıza güneşe bıraktığı…

Işıklarda kor karanlık ettigi

Sen benim yaşıma gel…

Bak ömrüne neler takılacak

Bak ömründe hangi

Trenler

İstasyonsuz

hep kalkacak…

…

Gökhan Barış Pekşen şiiri…

Burada, bu odada, bu şiirde

kendime yazdığım büyük yalnızlık

küfrün toprağında tenimi örtüpte beni nefessiz bırakan..

Belki bir gün buluşur diye

aynı ormanda kaybolan çocuklar ruhumun kafesini kıra kıra sis çanlarını çalıyorlardı Tanrı’nın kayıp cennetinde..

Kimse sesini çıkarmadı o vakit

sessizliğin o koyu ışığı

fişlenmiş rüyalarımın çığlıklarından uyandırıyor beni..

Yani..

Kim demiş, kırklarına yaklaşan bir adamın yası sıkıcı olur diye..

Yani..

Bazen işte böyledir, saçı başı dağılır aynada ki yüzümün..

Ne cehennemdir ama!

Lacivert lafların, şairane acılarının ardına sığınma..

– Özgür Kafes

– Gökhan Pekşen

–  01062017

…