Çocuklarımıza dair / Selma Sayar

“Parmaklarının ucuna bir dünya eklendi sonra: İnternet…”

Ana rahmine düştüğü anda başlar çocuğun heyecanlı serüveni… Ne mutluluk vericidir. Kabına sığmayan sevinçler dolup taşar etraftan. Yeniden yazılmak için gelen, yeni bir serüven başlamıştır hayatımızda. Sanki yaşamı yeniden tanımlarız onlarla. Zor bir görevdir annelik-babalık. Onları büyütene kadar ne sıkıntılar çekilir, ne fedakarlıklar yapılır, ne çocukça mutluluklar yaşanır. Heyecan ileriki süreçlerde endişeye dönüşür nedense. Ne yese, ne giyse, ne oynasa, ne alsa, nasıl arkadaşı olsa, hangi mesleğe ilgi duysa türünden “nasıl”larla devam eder, onun haberinin olmadığı kaygılar.
Oyun çağında oynadığı oyunlar, ergen çağındaki giyimi-kuşamı, dinlediği müzikler, arkadaş seçimi bizim çocukluğumuzdaki ve ergen yaşımızdaki seçimlerimize hiç benzemez. Bu bizi daha da telaşlandırır.
Karşılaştırmalar başlar…
Bizim çocukluğumuzda çeşit çeşit meyve ağaçları arasındaki koşuşturmalarımız, ağaçlara tırmanışlarımız, düşüşlerimiz vardı. Dalları neredeyse evimizin içine kadar giren gür yapraklı dut ağacının iri dallarına kurduğumuz salıncaklarımız, saçını mısır püsküllerinden yaptığımız bez bebeklerimiz, körebelerimiz, saklambaçlarımız, çamurdan oyuncaklarımız, çalı çırpıdan oluşturduğumuz minik kulübelerimiz vardı. Kovaladığımız tavuklar, keçiler koyunlar da cabasıydı. Arkadaşlıklarımız çıkarsız ve samimiydi, kırgınlıklarımız bile güzeldi. Hayallerimiz ulaşılmazdı belki kendimizce ama; içlerinde korku, çıkar, şiddet ve yabancılık yoktu. Biz kendi masalımızın kahramanlarıydık ne olursa olsun.
Peki ya şimdiki çocukluklar? Her şey o kadar hızlı gelişti ve değişti ki; çocuklarımız da bu karmaşık yaşamda ve ilişkilerde kendilerini bulamaz oldular. Televizyonlarda onlarca kanal, haftanın her günü dizi-sinema… güzel kadınlar, yakışıklı adamlar, lüks villalar, lüks arabalar, hizmetçiler, mürebbiyeler, her sahnede değişen makyaj, saç ve kostümler… Bunları izleyen çocuklardan hangi birine aitti ki bu sunulanlar? Reklam aralarında hatırlanır oldu çocuklarımız.
Parmaklarının ucuna bir dünya eklendi sonra: İnternet…
Samimi, gerçek sohbetler yerini sanal sohbetlere, açık hava buluşmaları yerini internet kafe köşelerinde sanal buluşmalara bıraktı. Sanal sevgiler, sanal arkadaşlıklar, sanal oyunlar derken; geleceğimizi, dışarıda akıp giden hayatın çok uzağındaki o köşelerde unuttuk ne yazık ki! Çocuklarımız dışarıya takılmasın, yanlış arkadaşlıklar kurmasın, teknolojiden uzak kalmasın diye diye iyi niyetlerle eve alınan bilgisayarların başında hapsoldu, çürüdü ve unutuldu geleceğimiz. Sokaklarımıza şiddet taştı o köşelerden. Acılar, düş kırıklıkları ve yalnızlıklarla örüldü gelecek ilkbaharlarımız…
Onlar yaşam sınavı verirken, üstüne hayatlarının her döneminde verecekleri lise, dershane, üniversite vs. sınavları eklendi. Gelecekleri sınavlar altında kaldı,ezildi..
Bir limonata yapmayı öğretemeden kolaları içmeyi, bir yumurta kırmasını öğretmeden fast foodları tüketmeyi, giysilerini asmasını alışkanlık haline getiremeden marka mağazaların yerini öğrettik onlara. Bir sayfa kitap okumaktansa onlara, saatlerce televizyon izlemelerine seyirci kaldık. Ne de olsa öğreniyorlardı onlar hayatı bir yerlerden…
O ilk heyecanlar yerini taşınmaz yüklere bırakmıştır artık. İşimiz, gücümüz, stresimiz, sıkıntımız çoktur. Onlara vakit ayıramayız artık gerektiği kadar. Onların geleceği için yaptığımız planlar, duyduğumuz kaygılar yerini bir ara yorgunluğa ve yılgınlığa bile bırakmıştır.
Bizim geleceğimizdir çocuklarımız. Onlara bugün sunduklarımız oluşturuyor yarınlarını. Yarınlara karşı sorumluyuz. Bugün yaşadıklarının izlerini taşıyacaklar yarın. Güzel izler bırakmak için yarına, geç kalmayalım…