Çello | Ömür Balcı

yalanın öldürücü darbesi
körpe yüreğimde derin kama
o kangren yarada
yıllarca koyu bordo sızarak
yarı gecelere ağdım
ürkünç diși örümceğin ağında
soluksuz can verdiğini
gagalarında bir çiğnem mazi
olan alıcı kușlar fısıldadı bana

her hangi bir hayattı seçtiğin
ye,iç, seviș, üre… insan olma
sınırından öylesine geçtiğin
sen faydacı tokmağı vurursun
zurnayla ezelden uyumluydun

pișmanlığın kemiren azabı ahın
belki de hâlâ dokunamadığın
nârin bel oyuntum aklında kalan
olmak mı sahip olmak mı aslolan

farkında değildin
İçimdeki çok sesli titreșimlerin
tek kișilik orkestraydım
oratoryodan akan notalardım
șiirdim , çelloydum, çigandım
akort edemezdi acemi sığlığın
toy kavak yelleri savrulușların

kuru saman gibi alev aldım
hamdım ve heyelanı sevda sandım
hiçliğe küldüm güle dilek bağladım

gizemli çareler buldum kendime,
duydum derinden ıssızlığı, doydum
hayatı gönüllü tamir etmesem
fırçayla boyamasam renkten renge
nasıl dayanırdım o ağır ișçiliğe

bir palmiyeye sarıldım uzun uzun
akdeniz masmavi yürüdü yüreğime
kanat/sızım, usumda uçma düșleri
bir sıpayı öptüm iri âhu gözünden
sağaldım, yalın sevgisi ruhuma aktı
yavru doru tayı dokunmadan okșadım gençliğim gibi inançla, mahzun baktı

yabancıyım her yere herkese biraz
meczubum , aklım sınırlarda zâyi
bedenimde yel, onulmaz tsunami
aidiyetim yok, kalmadı eksik sözüm
veda konseri hazırlığında ömrüm
sarsılan ıșıltılı geniș iğreti pistin
kıyıcığındayım yollar çağırıyor beni
karar perdesini iyi seçemiyor gözlerim
besteyi ağır aksak çalan bir çellistim

Ömür Balcı / Haziran 2020