Çalacağım Kapını | Yılmaz Pirinççi

Çalacağım bir gün kapını.

Belki boynundan aşağı terler akarken söylene söylene açacaksın kapıyı.

Dudağının kenarında sigaran

Dağılmış saçların.

Ve hep olduğu gibi buğulu bakışların

Belki kızıl bir ateşte yanarken gün

Dışarıda sesler yavaş yavaş yutarken kelimeleri.

Çalacağım kapını.

Çalacağım kapını bir gün

Belki ellerinde toprak kokusu çiçeklerin

Belki bir şiirden devşirilmiş taze bir hüzün gözlerinde

Nefesinde kahve kokusu

Belki hala ıslak saçların

Uçlarında damlalar sevişirken

Çalacağım bir gün kapını

Belki bir şarkının notalarında adımların düşecek kapıya.

İçinde çocuksu bir telaş..

Titreyen dudakların

Parmaklarında henüz kurumamış ojelerin

Zemheride doğan bir güneş aydınlığı yüzünde

Bir an durup bakacaksın öyle.

Ocakta yemeğin.

Bir iki parça bulaşığın lavaboda

Demlenmeye yüz tutmuş çayın sanki beni beklerken.

Ve hiç konuşmadan sıkıca sarılıp saçlarının kokusuna tel tel…

Yağmurun toprağı öptüğü gibi öpeceğim seni binlerce.

Göğsünde eriyerek.

Yılmaz Pirinççi