Busesi Kalmış Hüzünler/Josef Kılçıksız
Ben seni hiç tanımadım
hayatın arasına ayracı koyup, an’ı bir daha bulamayacakmışçasına yitirmiş
toprağın derin uykusunda kör, dalgın
bütün eşikleri geçilmiş yalın gerçeğin kıyısındayım…
tenin geciken ölümü tuzun saklandığı yerde eskil bir mateme bütünlenir
yetkinleşir mesafe
diplere çekilir ışık; içinden ağan karanlık uslanmaz…
kıyısızlığı yurt bilen gölgelerin kalabalıklığı, yakınmalar içimde;
ne bir ses ne bir ışık bırakmadan, süreksiz ve
şileplerin halatlarını çözen öfkeli deniz…
bir uzak rüzgârın tenine sürünür sesinin tınısı
güzün etleri hala diri
oysa ben seni haziranlara mıhladım azra…
düğümler ekle yazgının ucuna, zaman onarmaz artık geçeni
bizi karanlığına çeken unutuşu sor…
kumun içine gizli dalgayı boğ; karanlık güçlerini teskin et denizin…
göğünün pencerelerini aç sonra; içeriye dolsun sis kuşları
boz bir bulut gibi dumansı…
yollarına eşkiya telaşları sürdüğüm, düşümün yaralı tayı
tensiz gölgem;
hiç tanımadım ki ben seni
ben seni hiç bilmem…
Josef Kılçıksız