Bir Sinan’dan Bir Sinana | İbrahim Uysal

Afrika yerlilerinin bir sözü…

“Aslanlar kendi hikâyelerini yazmadıkça, avcıların (kendileri için anlattıkları) hikâyelerini dinlemek zorundayız. (zorundalar).”

Bu topraklarda yaşayan bir kişi olarak, sosyal, siyasal ve toplumsal olaylara duyarsız olamıyor.

Birisi, çocukluk yıllarımın, 20’nci yüzyılın İNANI, diğeri de olgunluk çağlarımın, 21’inci yüzyılın SİNANI!..

Zaman içinde her şey değişiyor da bu toprakların acısı hiç değişmiyor.

Sabahattin Ali’nin cesedi yıllar sonra dağ başında bir kaya kovuğunda bulunuyordu.

Nazım Hikmet de, “Hayali gönlümde yadigar kalan,/ Bir yanım deryada çalkanır şimdi./ On beş mürşid ile boğulup ölen/ Bir yanım deryada çalkanır şimdi.” deyip, Mustafa Suphi’ye ağıt yakıyordu.

Denizler, Mahirler ve daha sonrası niceleri. Neremize dokunursak kanıyor, neremizi sarsak bir başka yeri acıyor. Ne acı!..

Bu topraklar için Ahmed Arif, şu dizeleri döktürüyordu:

“Beşikler vermişim Nuh’a/ Salıncaklar, hamaklar,/ Havva Ana’n dünkü çocuk sayılır,/ Anadoluyum ben,/ Tanıyor musun?” Daha ne denilebilir ki!.. Her şeyi demiş ozan:

“Utanırım,/ Utanırım fukaralıktan,/ Ele, güne karşı çıplak…”

Acılar, 16’ıcı yüzyıl Anadolu’sunda bir başka çığlıktır:

“Ötme bülbül ötme şen değil bağım/ Dost senin derdinden ben yana yana/ Tükendi fitilim eridi yağım/ Dost senin derdinden ben yana yana ….. …. …….

Deryadan bölünmüş sellere döndüm/ Vakitsiz açılmış güllere döndüm/ Ateşi kararmış küllere döndüm/ Dost senin derdinden ben yana yana …. ….. ….. ”

Peki bu bir dertten yanan, “dost senin derdinden, ben yana yana ….

Abdal Pir Sultan’ım doldum eksildim/ Yemeden içmeden sudan kesildim/ Zülfün kemendine kondum asıldım/ Halkımı sevdiğim için asıldım/ Dost senin derdinden ben yana yana.”

Börklüce Mustafa’yı, Şeyh Bedreddin’i saya saya geliriz ama neye yarar ki dün de bugün de birer SİNAN…

Sinan: Arapçadan, dilimize gelerek TDK sözlüğünde kendine yer bulan, “mızrak” ve “süngü” demektir.

Tanıdığım olmasa da bildiğim ilk SİNAN, çocukluk ve gençlik yıllarımın SİNAN’I idi.

SİNAN CEMGİL. Peki, bu Sinan kim idi:

Türk Barışseverler Cemiyeti üyeleri olarak, Menderes Hükümetinin TBMM kararı olmaksızın Kore’ye asker göndermesini, “Komünistler Moskova’ya!” bağırışları arasında protesto eden;

Kurtuluş Savaşında Muğla Kuvâ-yi Milliye örgütünün başkanlığını yapan Erzurumlu Cemal Bey’in oğlu;

Öğretmen Adnan Cemgil ve Öğretmen Nazife Cemgil’in, ODTÜ Mimarlık öğrencisi, 15 Kasım 1944 doğumlu oğulları idi.

1999-2000 yılları arasında bu görevi yürütmüş, ancak bir iktidar ortağı Milletvekilinin tavrı ve sözlerine tepki göstermiştir.

Süreç içinde kendisinin de, bu görevden ayrılması istenmiş ve Hacettepe Üniversitesindeki akademik görevine devam etmiştir.

Her gün yeni bir bilgi ve gelişmenin olduğu bu süreç, gerek ülkücü camia içerisinde, gerekse de çok geniş toplum kesimleri içerisinde dalgalanmaya ve çalkantıya sebep olmuştur.

Arapça kökenli “Sinan” sözcüğünün anlamı “süngü” ve mızrak” idi…

Evet ya, ne ilginç rastlantı, ismin anlamı, SÜNGÜ ve MIZRAK!..

Uyandırmak mı istemişler ve bedelini de canları ile ödemişlerdi.

Her ikisine de şükran borcumuzu bildiriyorum.

Yaktıkları ışık ve bıraktıkları mızrak ve süngü ile halkımızı uyanık tutup, daha güzel günlere yol alırken, anıları önünde eğilip, onları saygı ve rahmet ile anacağız!..