Bir A! Dam | Aziz Kemal Hızıroğlu

cezasını erken istiyor geç günahının

elindeki boşluğun yarısını arıyor

yerleşikliği de düşürüyor göçerliği de

karmaşık kentin küflü sokaklarında

adresler kör, kapı açan yok

hiçbir şeysiz bir a !

dam zulasını yokluyor

kalabalığın telaşlı yüzüne siniyor akşamüstü

gökmavi yan yolda unutuluyor

çadırını usulca kuruyor yolçiçeği

çocuklar oyunun son matinesinde

aynalar sırsız, yüzyüze yok

kimse görmüyor bir a !

dam yalnızlığı sergiliyor

ve orada bu ufalan şeyler çağında

sessiz örücünün sabır örekesinden

dikkatsiz ve yorgun geçiyor insanlar

kaçmak için sıra bekliyor ilmek

örücü tek başına çünkü, imece yok

kimse dokunmuyor bir a !

dam sunağa uzanıyor

uzaklarda kırık bir armonika

çiçeklerin umutsuzluğunu topluyor

doğayı halaya davet ediyor son müzisyen

gürültü yüzünden kimse duymuyor

giysiler, damlar, harfler birbirine katlanırken

çırılçıplak bir a !

dam kendini bıçaklıyor

Aziz Kemal Hızıroğlu

(Saprofit, Tümzamanlar Yay. Mayıs 1996)