Bilmiyorsun | Yılmaz Pirinççi

Şimdi sen böyle umarsızca gülüp toparlıyorsun ya ortalığı.

Hani önünde oturduğun masanın üzerinde iğne ucu kadar bir kırıntı görsen parmağını bastırıp alarak kül tabağına döküyor.

Bir elini saçlarına götürüp parmağını nerdeyse yakacak kadar ilerlemiş sigarandan derin bir nefes alıyorsun ya

Duvarlar sen kokuyor,

Bilmiyorsun.

Hani kim seslense o en çığırtkan çocuk sesinle haykırıyorsun,

Duyanlar kuşlar kanatlandı sanıyor ya sesinde,

Hani her kesin yüzüne bir gülümsemede düşüyorsun ya

Ben mutluyum diye bağırır gibi

Sesin duvarlara çarpıyor.

Bilmiyorsun.

Hani keklik gibi sekercesine dolanıyorsun ya

Dağ gölgesi bir cennette dolanır gibi.

Hani sırat sonrası bir vadiye düşmüş gibi yolun.

Öyle huzur dağıtıyorsun ya.

Her yerde bir parça kalan sensin.

Bilmiyorsun.

Hani dize dize işleyip gözlere şiir şiir bakıyorsun ya,

Eski zaman romanlarının unutulmuş kadınları gibi

Ellerinde çiçek kokusu

Soluğunda kahve

Saçlarının rüzgârında hasret

O en derin ahlar içersinde geçiyor ya adın.

O yazılmayan en güzel şiir sensin.

Bilmiyorsun.

Yılmaz Pirinççi

..