Bilmiyormuşum meğer / Mahmut Çetin Zorba
31.Ekim.2017 Antakya
Bir gün ayrılık düştü, senin ile arama.
Tuz basılmış gibiydi, yürekteki yarama.
Kızgın demir mil çekti, ruhuma bedenime.
Hasretin günler değil, artık yılları sayar.
Ben sensiz yaşamayı, bilmiyormuşum meğer.
Sensiz geçen günlerde, umutlar yarım kaldı.
Gönülde bahar bitti, yaprak yaprak döküldü.
Güneş doğmuyor artık, bahtımsa gülmez oldu.
Acı, keder ve elem, her gün üst üste koyar,
Ben sensiz yaşamayı, bilmiyormuşum meğer.
Gidişinle anladım, bende olan yerini.
Sana imiş tek rota, aşkın son seferni.
Göz yaşlarım söndürdü, gözlerimin ferini.
Sevdana paha olmaz, o dünyalara değer.
Ben sensiz yaşamayı, bilmiyormuşum meğer.
Senin ile dolmuştu, günüm gecem hayatım.
Adın başka bir lezzet, gözlerin yaşam tadım.
Sevdan yürekte hançer, dilimdeki tek yâdım.
Yeniden doğarım ben, bir gün dönersen eğer.
Ben sensiz yaşamayı, bilmiyormuşum meğer.