Ben Geldim | Mustafa Kemal Erdoğan

Ben geldim çoktan,
közde çay,bardakda sevgimiz
huzuru sarmışım gözlerine
kirpiklerim kuruyana kadar nefesini hissederim içimde,
yağmurun sesi cesaret değil özlemime,
ben geldim SEN’CE…

Yüreğim daha da büyüdü parmaklarında,
her zaman asi bir yüreğim oldu benim,
suskunluk şairlere özgü bir masal değil.

Kendinden gidemezsin,
kapalı bütün yollar,
sen senden gitmeden,
ben bizden bitmeden geldim ya işte…

Sensizliğim olmadı ki benim hiç,
sonbahar yapraklara özgü derin bir şarkı,
umutlarım saz,
tanımadığın yokluğuma ağlamak da nedir ki ?

Ben geldim işte…

Yürekten bucağa akar durmayız,
edepli bir bakış birbirimize verdiğimiz,
hüzünlü geceleri bıçaklarız,sessizce
karanlık barınamz düşlerimizde,
solan çiçeklerdir hep,
edebim ne güzel kelime,
ebediyetime intikal edecek…

Yüreğine karanlık çökmeden hemen önce ben vardım,
geceler kelimeleri görünce parçalanır,
kendi içinde…

Mustafa Kemal Erdoğan