Ben Evde Ölüyorum Sen Bende | Aziz Kemal Hızıroğlu

‘Pencere hizasına geldi toprak’ demişti annem

‘ben evde ölüyorum, sen bende’

İki bin ikiydi, güzdü, rindi eksilmiş mevsim…

Üç ay geçti geçmedi, durdu evinin kalbi

Kayıp gitti yalnızlığı, kulpu öksüz ibriği

Nidasını yüklenip öd keseme teyelledim…

Bir bana bir çiçeklerine düşkündü annem

Gidince sırayla öldü menekşeleri

Ben de öldüm ya, pek belli edemedim…

Kiralık tabelalar uzatırken yol haritasını

Tozlu kitaplığımda pencere hizası toprak

‘anneli ev’ korkusunu hiç yenemedim…

Ne zaman menekşe salınsa bir balkonda

O evin de ölecek annesi vardır diye

Çocuğuna şiir sürer sokağı terk ederim …

 

Fotoğraf: Hülya Namlı (Çağlayan Köyü/Fındıklı)

…