Belki de ben senim Ayten | Gülüm Çamlısoy

Çoğalt düşlerini, Ayten:

Ne şiirsin sen ne de şirindir gülümsemen

Şık ceketin ve dekolten

Gözümü almadı değil hani

Pervane olduğun İlhan’ın penceresinde büyüyen

Bir çiçeksi ya da ağaç dalı belki neşe

Sönen göğün gemici feneri

Aşksa senin adın

Dalgalar vuran gönlünde mi yatıya kaldım?

Aşktır hicreti ömrün

Evrelerde saklı hüzün

Bazen kırık tekeri döngünün

Hicvettiğinse ne şarkı ne dünün

Soluk resmi

Sindikçe insan içindeki silindire

Soldukça çiçekler yaz güneşinde

Belki bir vaveyla yüreğini kundaklayan

Belki naylon terlikleri o küçük çocuğun

Hani, hani, yitip giden bir hayal gibi

Diktiğin sökükleri ömrün

Sakalım yok ki inandırayım seni, Ayten

Mihrabı mızrabı kırık neferi olsam ne ki mevsimin?

Sen ki nazenin

Bense beyhude bir gülüşle

Açmışken kollarımı sana doğru

Elbet Yaratanın kolladığı da doğru

Yoksa hala ayakta kalır mıydım, Ayten?

Ne düşsün ne gerçek

Ne sevdiğim yalan ne de kanadığım

Kanattığımsa yüreğini

Dikenlerimden nemalandığın.

Ben kimim Ayten ve sen:

Asla var olmamış bir kumaş ki

Dokuduğum ve dokunduğum teninde mutluluğun

Başa aldığım bir filmin son perdesi.

İçimdeki perdeler uçuşan

Varlığım ve sevgimse akışkan

Lanetle beslenen iblis ve eşrafı

Melek olsam ne ki koca evrende?

Melekelerim yitti yitecek

Cahil cesareti ile sevdiğimse tek gerçek.

Ah, Ayten ve yalnızlığım

Kurmalı bebek gibi dolandığım

Bir kördüğümsem ne ki çözülmediğim

Bazen suskun bazen dilbaz

Hayatı öteleyen her kavşakta saklı bir lamba gibi

Bir sönüp bir yandığım

Belki de akmayan çeşmesi kovulduğum köyün

İnhisarında aşkın ve hüznün

Kodaman bir gölgenin de peşimde olduğu

Söyle Ayten, kimim ben?

Varla yok arası varlığın

Belki de ben senim, Ayten

Sense semiren acılardan şiirler örerken

Seni sevdiğim de yalan

Şair olduğum da.

Şiarı ömrün bazen kaybolduğum

Belki de doğmamalıydım ben şiirlerden önce

Gel gör ki şiirin karnında geçti ömrüm

Bir avazda yaşayıp öldüğüm

Kramp girense kalemim

Kampa girdiğim bir ömür

Soluklandığım ne ki şiirlerin nezdinde?

Benimse şiirlerden inşa ettiğim o saklı bahçe

Solmaya hazırım dünden

Emanet canımla yaşarken ne ki

Ölümsüzlüğe adadığım sözcüklerden örülü çehrem

Adım adım da yaklaşırken ölüme…