Balkon Sohbetleri | Mehmet Mevlüt Bulanık

IV

Sabah

Balkona çıkıp denize aktım

Alevler içinde kaldı sokak

Kumrular camlara gül tutuyordu

Esmer kadın çiçek saksılı penceresinden kıştan kalma karanlığı kazıyordu

Gençlik günlerimden geçerken poyraz esen yüzümle bahar kusuyorum

Telaşımdı gözleri

Kocaman bir düştü

Boşluğumdu

Hoşluğumdu kadın

Gözlerindeki anlamla gün vuran pencereden

Balkonuma uçuyordu

Bütün gün memeleri gül kokuyordu

Bazen bir görünüp bir kaybolurdu

Bakışları perdeden

Gülüşünü saklıyordu

Geceden tülle sardığı ay

İçin için mumla eriyordu

Fena oluyordum.

Sabah sabah

Denizi balkonuma alıyorum

Dalıyorum.

Mehmet Mevlüt Bulanık