Ayrılığın Gömleği | Mehmet Öztürk | Nebih Nafile

Antakya’dan Dünyaya Açılan Pencere…

ŞİİR KÖŞESİ

yüreğin çarpıyorsa hâlâ

gözlerinin pınarları akıyorsa

sevinçte, hüzünde ya da

akıyorsa kanın tüm hızıyla

yaşam da senin için akmakta

senin için ey güzel insan…

Nebih Nafile

Antakya’dan, dünyanın bütün insanlarına açılan bir pencere araladım. Öyle bir pencere ki; paylaşacağımız şiirlerimizde aşkı, umudu, yaşama sevincimizi dile getireceğiz. Dünya, ancak iyilikle kurtulur. O halde şiirlerimizle güzelleştireceğiz… Her hafta bir değerimizin şiirini sizler için seçiyorum. “Senin İçin” şiirimin bir bölümü ile pencereyi araladım. Bu haftaki konuk şair; Çorum’da yaşayan şair dostum Mehmet Öztürk’ün “Ayrılığın Gömleği” adlı şiiri ile penceremizi sonuna kadar açık bırakıyorum. Şiir tadında bir ömrünüz olsun…

Ayrılığın Gömleği

Bana ayrılığın gömleğini giydirme,

Uzanırım ırmakların suyunca

Çığlığımı tanrı bile avutamaz

Evrenin ufkunda.

Göğün derinliğine

Mavi hüzzam bulaşmış

Çağlayanlar dolaşıyor yıldızların göğsünde.

Uçuruma yatırma gölgelerin sesini

Belki, bir aydınlık gülüş geçer zamandan.

Sığmıyor ellerim teneşirin kenarına

Yoksa ölüm, zamanı yenileyen dua mı?

Söz sensin, girdabın susuz yas

Dolunaylarında büyütüyorsun aşkı

Belleğinde yitik ülkelerin kederi.

Hangi ses, senin bakışına ödünç

Başağın sevinçle ellerinde açması mı?

Sussan her yer cümle

Konuşsan bir kavmin göçü

Avcının önünde ölüme uzandım

Şimdi, çölün sıcağında kum kavlindeyim.

Ağrılarımı,

Kanatları gümüşten raflara teyelledim

Antik çağ hiyeroglifinin ilk cümlesinde

Senin sözün başlamıştı,

Taşlara kazımıştın yerin ve göğün boşluğunu

Aykırı anlamlar yükleme

Sürgün suların koşusuna

Bakışın bir yaprağa armağanken

Işığını gezdir

Gözlerimin ufkunda

Uçurumlar konaklarken gövdemin burçlarında

Her seferinde kendi kazdığım mezara düşüyorum

Dar geliyor söz kendine

Bana ayrılığın gömleğini giydirme…

MEHMET ÖZTÜRK