Ay/lardan Eylül se/n | Ahmet Karbeş
Ay Eylül se,
Aylardan Eylül sen..
Umudum
Dalından kopan
Sararıp solmuş
Kuru bir yaprak gibi
Can verip titrerken
“Seviliyor” olma ihtimalini
Ve dah’i
İmgemi de yitirmiş sem
“Bekleme”nin,
İşte
Tam da bu yüzden
Havai fişek gibi patlıyor
Rengini ve ahengini soyunmuş
Ayyuka çıkan
Rezil kahkahalarım.!
Ahhhh sevdiceğim
Ah
Sen
Sakın aldanma
Bu
Pür “Neşe”i sahtekâra,
Bana..
Bana kapalıysa
Bir türlü ışık vermiyorsa
Gönül penceren,
Kapat lütfen
Kapat;
“Vicdanın”ın
Ya da adı herneyse
“Seni çok seviyorum abi(!)”
nin
Kepenklerini
Ki;
Gözyaşlarımda ıslanıp da
Kavrulma.!
Ben bir tek sana böyle
“Son” yandım;
Kendince,
Efkârınca
Hüzünce
“Ahirim”ce
Hele de
Gözbebeklerinin içinde kalbin
Ahhhh o kalbin
Gülünce..
Sağnak sağnak yağan
Asit yalnızlıklarım gibi
Fırından yeni çıkmış
Somun sıcaklığında
Benim bu hayalkırıklığım
Seni de ıslatmasın,
Yakmasın
Yakmasın
Yakmasın..
03/04:Hazan:2020