Avuçlar Dolusu Yaşamak | Necdet Arslan

Parmaklarını saya saya tüketiyorum günleri

Gide gele aşındırdığım kaldırımlarda

Gördükçe silüetimi kıskanıyor camekanlar…

…

Hep benzer takvimler

Yirmi dört saat boyunca dinmiyor ulumaları

Sokak köpeklerinin

Akşamdan kalmalar yıkılıyor kapı önlerine

Kim bilir neleri saklıyor ceviz kokulu odalar …

…

Ama bu sıralar uykularım kısalıyor geceleri

Durmaksızın acı acı ötüp duruyor klaksonlar…

…

Ben sabahlara değin ellerini tutarak dalarım uykulara

Bir karınca usulca yürür sol yanımda duyumsarım

Birbirini saramayan kollarımız arasında

Boğulur rüyalarım

İsli sobalardaki fındık kabuklarının çıtırtısı gizler

Yanarken, yangılarımızı …

…

günleri parmaklarını saya saya tüketirken

omuzlarımdan çılgın şelaleler gibi kaymanı isterim…

…

Bir okyanusun karşı sahillerinden

Yıllar yılı boşu boşuna bakışıyoruz

Ama ne yapsak ne etsek uslanmıyor gözlerimiz …

…

İpince zarlar çekiyoruz bütün derinliklerin üstüne

Ellerimizde adını yitiren bir yokluk duyumsayışı

Renkler başkalaşıyor ortamızda duran kocaman palette

Ne yapalım…

…

Sen aklıma dalgınlıkları yığıyorsun

Çöküyor günler kumdan kaleler gibi

Birbirimize yetmezlikleri sarıp duruyor kırık çıkrık…

…

Böyle böyle çoğalıyor demek ki günlüklerimiz

Gümbür gümbür atarak yüreklerimiz…

…

Hep ters köşede duran yenilgilerin yanındayız ikimiz

Dalgalara yanaşıyoruz hatırlarını almak için

Biz nereye yürüyoruz ne zaman yürüyoruz

Ayırdında bile değiliz…

…

Yine de yeni bir yılı daha getirir parmakların bana

Denizlere katışan sabırsız nehirler gibi

İnadına çoğalarak yürür sevdamız yarınlara…

…

Necdet Arslan