Amalia(*), Haydi Kiz! | Ibrahim Eroglu

a)

İçimizde ‘sekerken vurulan bir ceylan’ inliyor
Haydi kız, merhem olup sürül yaramıza
Sürül de, aşkın karargâhından hükmedelim
Ufkunu turuncuya boyayan şu üvey yurdumuza

b)

İçimizde başını doğrultacağı güneşini arıyor günebakanlar
Haydi kız, Van Gogh kestirmeden diğer kulağını da gözlerine
Ne de olsa hafifletici bir nedenden sayılır
Hazır bulunduralım işlemeli bütün vazoları

c)

İçimizde ‘Patatesyiyenler’ tablosundaki açlar doyurulmayı bekliyor
Haydi kız, Anne Frank’ın güncesine düştüğü bir cümle olalım
Olalım da, bir karşılığımız olsun gündemine sevgiyi almayan şu hayatta
Yetim duygularımıza lâlelerle çıkartma yapalım

ç)

İçimizde azarlanmış bir çocuk büyüyor
Haydi kız, gökkuşağının bütün renklerine aynı ayrıcalığı tanıyalım
Tanıyalım da, ipinden ikmale kalan uçurtmalarla
Şu mavi artığı gökyüzünü ihlal edelim

d)

İçimizdeki fırtına dindirilmeyi bekliyor
Haydi kız, kendi miladımıza eselim
Eselim de, ağırımıza gidereken ayını gökyüzünü paylaşmak olur olmaz adamlarla
Barışın anlamını hayatımızın karşısına yine de koyu harflerle italik dizelim

e)

İçimizde ‘içlerinde aşkların yaşandığı evlerin tarihi’ kemiriyor belleğimizi
Haydi kız, kabarık da olsa sicili; deden yine de dedelerden bir dededir(*)
Önce birlikte dinleyelim anlatacağı ‘masalları’
Sonra Plazo de Mayo’da oğlunu yitiren bir ananın çığlığı olalım



f)

İçimizde yedek yurttaşlığına ayaklanıyor yabancılığımız
Haydi kız, ‘kıyısını arayan bir su olalım bu denizde’
Birlikte ihlak edelim ömrümüzdeki üvey ülkeyi
Yüreğimizi Kerwin Duinmeyer’ in(*) anıtına siyah bir çelenk gibi bir kez daha koyalım!


(*)Aykırısanat Dergisi Şiir Özel Ödülü

(*) Kerwin Duinmeyer(17), Hollanda’daki ırkçı saldırıların ilk kurbanı.