Alogisme aşkta dört işlemsizlik | Ayşe Dağlıoğlu

Önce yüzümüzü unuttuk
Yüzümüzdeki tüm insan izlerini de
Sonra göremedik
kaybettiğimiz gözleri bile

Dokunuşlarının açtığı çukurlarımda cennetimiz dupduru gözyaşlarınla beslendikçe
öpüyordum senin yaralarını

/Bırakıp gidiyorsun
Her gelişin beni iki yalnızlığa uğratırdı/

İnsan insana yaklaştıkça,
kendisi kendisine yabancılaşır
Ne kadar zor, yakınlaştıklarımıza anlatmak yabancılaşmamış yanımızı

İyi davranışlar,
pek iyi acılar için çaba gösterirdi.
Nefes karnem; hep zayıf aldığım,
kırık çıkık bir matematik dersi..
Yüzümü görmek demek değildi
ince hesaplarla ona uzun uzun dokunmak.

/Oysa sevmek;
yüreğimizdeki duruşumuzu
senelerce ağrıyan hikayemizi
kısa bir filmde seyredecek o anı
hesapsızca beklemekti /

hiçbirimiz özgür değiliz
tabiatı çerçeveleyen bakışlarla kuru renklere boyasıya şekil ördürülmüş ruhlarımızlayız

biz ise yine de var olduğuna inandığımız
küçük kutular içinde
ucu bitmiş ıslak boyalarla
yeni tabiat peşindeyiz

Ayşe Dağlıoğlu