Alfabe / Mehmet Hameş

bir alfabe kaybolmuştur, bulanın ödülü: ölümsüzlüktür  

a b c ç d e f g ğ: ebruli ebruli  ..

A. ay ışığı saklayamaz örümceğin ağı…

gecenin şehveti kuluncuna vuruyordu. oradan hassas yerlerine yayılıyordu. bayılmadan ve bayıltmadan önce, ince dokunmuş, meyan köküyle boyanmış ipeği üstlerine örttü.   aşk körlüğü ile teslimiyet sancağını çekti. seviştiği evin gölgesizliğiydi zaman.  kör kütük sarhoştu hazdan. yıllanmış iki şişe şarap gibi ona dökülüyordu… her şey birden sustu, kendinde ne varsa her şey. aşkın sihirli küresi kırılmıştı. yağmur bekleyen çiftçinin gökyüzüne bakması gibiydi ona bakışları. bir çığlık patlattı gecenin geç saatinde. öyle çığlıktı ki saatlerce dilsiz bıraktı odayı.

seher dağlardan başlar

iner saçaklarına evlerin

ondandır buyrukçu anlar

kadardır serin soluğu

uyku yorgunluğunu aldığında

seher çatılara çıkar

içine oturur uzun ezgi

kış habercisi bir öyküde

nerede takılır hayali

çiyleşirken varoşlar

seher yakına el sallar

fısıltılar, yorgun masa

hazin masala aldanmış

kaldırımda kaymış kundura

aracılığıyla ayaksızlar

seher çanlara bakar

kitapta tarih öncesi

gibi eski hafızasında

çalışkan öğrenci masasında

gençliği yarına saklar

iki aşık arasında

seher ayaklara sarkar

“meğer erken ölmüş kitaplar kadar sevgi varmış mevsiminde.  sahi sende yabancı gelmiyorsun rüyasızlığa; seri cinayetler işleyen, ayrılığa alkış tutan, oyunun baş rolünde oynayan mısın yoksa? aşka tutunamayan, rumuzuna ölü yazdıran anılar mısın, avazınız çıktığı kadar itirafta mısın; ezelden mi ölmüştü içinizdeki saf yanın?”dedi. 

taş atılan kuş gibiydi

gözleri cenaze töreni

kalbi okunmamış bir kitap

elleri eskilerde kalmış terzi

yalnızlığına çekildi… çivit mavisi geceliğini giydi. şöyle dedi kalemi: kişiler, kimliklerini örter. her kötülüğü diğerine teyeller, tezat davranışlar sergiler, buz üstündeki paten gibi yer değiştirir durmadan. iki ağızlı acem kılıcı gibi iyiliği bir o yandan bir bu yandan kesmeye başlar ve aşkı taşıdığını zannettiği kalbinin damarları patlar. içindeki sevgi, haz eriği eğriye akar ve dilinin yalanına yol alıp durur. ağzının koyaklarında kurur ve yeni baklalar oluşturur bu birikintiler.

ah, yanılgılar… kimi zaman iyi bir hayat oyuncusu, kimi zaman da köçek yapar insanı bu yanılgılar. o köçek ki; başkalarının işaretiyle çalınan darbuka, zurna ritmiyle hareket eder.

buz yatağında erirse

busesiyle boğar kendini

dök yenilgiyi acıya

çoğalsın yazının hüneri

bahtı kara âmâ

dört duyuyla bulamaz seni

çatışır tuz ocağında

kar etinde bir zenci

kimliği kirli uzlaşma

güne hangi kırımla indi

hangi umutla geleceğe  

artık seyrüsefer eylemeli

kuşku engereği ey çatal dil

sil baştan başlanmıyor ki aşka

ah bedenimin can evi

karanfili eksik koklayan âmâ

aşktan kaldır bakiliği

bağışla onu insana

ışığa daldır da harfleri

yaksınlar seni sivas’ta

sokağa çıktı, gölgesini kovdu öteki sokakta. silkelenmiş erik dalı gibi dolmuş durağına vardı. dolu koltukları aceleyle adımladı. tıka basa kalabalığı katlayıp koydu yalnızlığına. çam püründe dinlenen yağmur gibiydi hüzünleri. gördüklerini tarayıp böğürtlen karası kaşlarını dikti ulaşamadığı yerlere. birden: ‘dur inecek var’ diye haykırdı. yolcular duyduğu sesle donakaldı ve dolmuş aniden durdu… orada beklediği yoktu. bedeni soğudu, kaldırım soğudu; sağından solundan yürüyenler buzdan birer heykele dönüşmüştü. içi boşaltılmış top mermisi gibi uğulduyordu kulakları. aşkın karşı tarafındaydı. düşlediklerini kırk kapılı odaya koyup kapıları bir bir kilitledi. gürül gürül akan nehir kurumuş, kocaman şehir kül olmuştu sanki. geçmişi düşledi, geleceği düşledi,  kar taneleri gibi eriyip yitti gözbebeklerindeki ve hüzün denizi çoğaldı.

en kıvrımlı acılarımızdır aşk

her mevsimde

geriye tepen tüfek

derin bir iç çekerek yine de şunları yazdı defterine: yaşam bir örümceğin ağına takılmışsa, onulmaz yara bütün bedenini sarmışsa, düşlerin umutsuzluğa dolanmışsa, umutsuzluğu umuda dönüştürmek için uğraşacaksın. silahsız gladyatörün aç aslanlarla savaşması gibi savaşacaksın, yaşamı ve aşkı kurtarmak için. yenilgiyi kader bellemeden yaşayacaksın. ölümle çevrelendiğini, kimsesiz bir mezar toprağında zambak gibi kalışını unutup uzanacaksın yarına. çöl ortasında kozasından yeni çıkmış kelebek gibi kaldığında bir damla su, bir tutam çiçek arayacaksın, aşka ve yaşama ulaşmak için.

bahar niçin yeşile sevdalıdır

niçin kardelenler karda açar

şehrin uzağına gene yağmur yağmıyor. ağaçlar ilkyaz yolculuğunda, kuşlar güneşi konuşuyor dallarda. radyoda bir adam hüzünlü şarkı okuyor. sarı saçlı kadın saati soruyor yanındakine. bahçede birbiri içine girmiş ot töresi; sanki yeşil kocaman bir halı. halının üstünde yirminci yüzyılın dervişi kitap okumakta. sayfada gül ile bülbülü seviştirenin imgelemi.

          ah, bu şehirde şehit düşmüş aşk

karşılığı yağmur olan bulutlara gözyaşlarını katıp, yanındakinin de yüzüne hüzün örterek; ‘ışığı saklayamaz örümceğin ağı’ diyerek taş atılan kuş gibi uzaklaştı.