AKŞAMIN KÖR DEDİĞİ / Hülya Senday ÖZDAMAR
Sorgulanmaksızın suskun iki kişi önde
Biri diğerine akşamın kör dediği suçsuz geceleri anlatıyor
Varsın yoksun diye başlayan bir masal
Ayrılığın bittiği yerde başlayan ölümsüzlerin
Derdine merhem oluyor
Güvenden yoksun bir ten
Çıplak bir bedene benziyor
Bir sevgisizlik ırmağında büyüyen yaşam
Yeşili kahreden maviyi boğan karanlıkların içinde kayboluyor
Her şey olağanmış gibi
Sevdası içinde yetim kalan kendisi var hükmettiği yarınına karşı
Bir iç ağrısı
Sabahsız umuda aç
Sarılmamış acılarına inat
Yüzler donuk birbirini kovalayan
Rüzgârın esmesini unutturması sanki
Gözler hazan yapraklarını indiriyor göz kapaklarına
Hüzün örtüşüyor bütün kaçışların gölgesine
Ağızlar birden bire açıp kapanan
Ve aniden hiç açılmayacağa benzer suskun
Her şey kendi içinde saklı bir uçurumun kenarında
Bir dağın doruğunda ovaları bekleyen
Yurtsuz kalıyorlar dört başı mamur
Yurdun özlemiyle yanan yürek
Kendini meleklerin şehrinde kaybediyor
Yayından fırlıyor ok
Şaşkın bir yalnızlığı delerek
Giriyor bir bıçağın eti kesmesinde olduğu gibi usun tuğlalarına
Aranılan
mutlu günlere
Önce bir gül oluyor sonra yaşama veda
Hülya Senday ÖZDAMAR