Ahmet amca | Rafet Canpolat

Mektubuma başlamadan önce, bunca zaman aralığında gök kubbenin altından da öteden beni huzura davet etmenin bu zamanda bana bıraktığın bulunmaz bir hazine olduğunu ve bu vesileyle sana ebediyetteki derin dinginliğin ve manevi huzurun için her zaman duacı olduğumu ifade etmek isterim. Kulağıma fısıldadığın Bursa’daki zamandan bu zamana neler oldu bilmeni istedim. Ancak daha önce size hısım akraba ismiyle hitap ettiğim için özür diliyorum. Evet, biliyorum, siz son zamanlarda baba, amca, dayı gibi hitapların gittikçe yaygınlaşmasından endişe duyuyordunuz. Ancak bu hitap moruk, kanka, adamım gibi sözcüklerle daha da derinleşerek tamamen dilimize yerleşmiş durumda maalesef.
Sevgili Öğretmenim, sizi tanımadan önce Erzurum’u soğuk, Konya’yı sıcak, Bursa’yı şeftali, Ankara’yı taş, İstanbul’u Fener, Galatasaray, Beşiktaş bilirdim. Sayenizde şehirlerin yüz hatlarında geçmişte yaşadıklarını okuyabiliyorum artık. Erzurum acının adı, Konya maneviyatın tadı, Ankara çelik bir zırh, Bursa zaferin müjdecisi, İstanbul’un her semti ayrı bir coğrafyadan daha fazla olduğunu öğrendim. Yaklaşık elli yıl sonra Ankara’dan Bursa’ya taşındım. Dün sizin gibi ben de Yeşil Türbeyi gezdim. Bugün de hani o ihtiyar çınar vardı ya bir cami avlusunda, onun altındayım. Ne sakin bir gün, ne şırıldayan serin çeşme, ne ovanın yeşili, ne göğün mavisi hepsi bir yana; rüyandan geri kalan hüznünü bile tüketmişler. Burası Osmanlı; nerede sarayları? Nerede zafer çığlıkları atan mübareklerin hayat hikâyeleri? Nerede bütün zamanın tam gün olduğu eski Bursa? Benim bir günüm sabah, akşam, yatsı ve gece vardiyası. Hani Orhan zamanından kalma duvarları vardı ya Bursa’nın, ruhlarına Fatiha okundu her taşının. Nilüfer Çay’ındaki ömrünün timsali beyaz nilüferler yok ama sabrının acı meyvesi Muradiye koca bir şehir oldu. Devleştiler zafer müjdecileri; Osmangaziler, Yıldırımlar, Orhangaziler hala büyükler. Bursa yatmaz senden sonra hiçbir rüyaya. Yedi yirmi dört uyanıktır, uyanamaz hiçbir sabaha. Şehrin bütün binalarını kaldırsam yerinde kalsa avizeler yine de billur bir avize olamaz artık Bursa’da zaman. Siren sesleri Yeşil Türbe çinilerine sinen Kur’an’ın sedasında şimdi. Ezanlar şehrin homurtusunda yok olup gidiyor. Yani demem o ki; “Bu tılsımlı ebediyetin su sesi gelmez, beyaz bahçenin rüyasında” mı hala ceddimiz? Evet, doğru söylemişsin; “zamanımızı yaşamış olsaydın bir başka gözle bakarsın ömür denen uykuya.” Ey! Gözü, gönlü hayalimi dahi gören büyük insan, seni her geçen gün daha çok anlıyorum ama sakin bir gün yaşamak hayalden de öte bir rüya artık benim için “Bursa’da zaman…” Şiirden mısrasın Tanpınar. Kana kana su içtiğim çeşmesin Tanpınar. Karanlığa doğan güneşimsin Tanpınar… Sen! Sessiz bir köşede durup duran zamanı bilmezlerin zembereğini kuransın Tanpınar.
Sohbetime son verirken tekrar kucaklar dolusu selam eder, bıraktığın her cümlenin sihriyle “Huzur’a” kavuştuğumu belirtmek isterim. Ha, evet… Az daha unutacaktım, selamını aldım güzel dünyandan. Demin bir çocuk sordu seni, hala o gemide açıklarda mısın?
Sevgi ve saygılarımla…

Rafet CANPOLAT