Ahh | Yılmaz Pirinççi

           I-

Ne güzel vurdular seni

O en şifasız yerinden.

Oysa en çok ama en çok, en sevdiği yerden vurulur insan.

Ben sevmenin bir halini bildim hep

Sevmeyi bildim.

Başka hiç bir şey düşmedi aklıma

Ve onu da hep kendim gibi bildim

Sandım ki ölürüm derken ölüyordu benim gibi

Sandım ki

Gözlerine baktığım da benimle birlikte düşüyordu uçurumlara

Sandım ki

Elimi tuttuğu vakit hep elimde kalacak elleri

Ne kolaymış insanın bir duadan beddua ya gelmesi

Meğer ne kolaymış ilmek ilmek dokuduğun bir sevdanın tam yürek hizasından yere düşmesi.

Ahh

Ne güzel vurdular yine seni

O en şifasız yerinden

Şiirler ki tanığındı senin

Şiirler ki yürek sancılarının çığlıklarıydı

Şiirler ki çocuk gülüşlerine bandırılmış elma şekerleri gibi ağzına yüzüne dağılmış mutluluk kırıntılarıydı…

Geceden sabaha taşıdığın özlem

Vücuduna kramplar tutturan yoksunluk nöbetleriydi

Ahh ne güzel vurdular yine seni

Şiirlerin tam ortasından…

Tam mutluluğa sürerken yüzünü

Tam şükürlere karıştı derken duaların.

Kaldın yine kendinle baş-başa.

Ama ne güzel vurdular seni…

…