Adı Sevda’ydı | Selahattin Yetgin

Gölgesine aşkın kanadı değdiğinde sevmişti hayatı

Küflü bir bıçak sırtında dolaşmıştı tüm yeryüzünü

Işıklar günü çok kereler terk etti sevdayı özledikçe

Bir yangın diğerine sıçradı, aşk onu hiç terk etmedi

Hep ayrı ezber, ancak aynı replikti sevdayı oynamak

Yıldızsız bir sahnenin arka koltuğunda uyurdu sevda

Alkışlarla uyanır, gözyaşıyla hüzünlü düşlere dalardı

Eskimiş perdeleri geceleri bedenine yorgan yapardı

Yılgın anların keder molalarında ruhunu tarardı sessiz

Gülüşlerini okşardı bir adamın sırçası dökük aynalarda

Sahte renklerden umutlar beslerdi titreyen dudağında

Yaşamak gönülsüz bir düş oyunuydu hicranlı sofrasında

Dönüşümü olmayan kederlerin kartları asılıydı duvarda

Her gece kararsız çığlıkla restleşirdi, sarılırdı coşkularına

Sürgün coşkular kaynardı koynunda, kanardı yatağında

Adı ‘Sevda’ydı, mayınlı kucaklarda imkansız aşkı arardı

Selahattin Yetgin

…