Hasret Kaldığım Köyüm | Cevdet Vural
bir dağ yamacında
uzaklarda bir köydük
biz çekerdik güneşi mavilere
biz getiridik toprağı tava
çokduk karınlalar gibi
gökte yıldızlar kadar uzakdık
terimizle gebe kalır
terimizle mayalanırdı topraklar
büyüdükçe gür başaklar
sevinçle dökülürdü göz yaşlarımız
baygın topraklar
can havliyle içerdi terimizi
yeşerdikçe tohumlar
ortağıydı gülüşlerimizin yorgunluk
cemreler gibiydik dört mevsim
hep sıcak bakardık topraklara
soğuk odalarda
tezek sobalarıydı şavkıları gözlerimizde oynaşan
hiç küsmezdik zemherilere
bilirdik kar altında uyuyan baharı
kış uykularında gibiydik kerpiç evlerde
sıcak olurdu çamur sıvalı evlerimiz
tezek kokuları karışırdı
saman sobasında demlenen çaylarımıza
doğurgandı
toprakla yarışırdı gebe kadınlarımız
bazen zemheri ortasında
bazen tarlalarda doğardı çocuklarımız
türküler söylerdik içten
toprak kokuluydu dillerimizden dökülen
alın yazımızdı ırgatlık
alın yazımızdı elimizdeki nasır
bizdik temmusda çatlayan toprakların suyu
hep sevmişiz güneşi
ondandır yanık bakır tenlerimiz
alın yazısı değil
toprak yazgısıydı anlımızdaki çizgiler
velhasıl gülüm
toprakla başlar
toprakla biter bizim hikayelerimiz..
Cevdet Vural
27 11 2020