ALTIN
DOLAR
EURO
BIST
Adana Adıyaman Afyon Ağrı Aksaray Amasya Ankara Antalya Ardahan Artvin Aydın Balıkesir Bartın Batman Bayburt Bilecik Bingöl Bitlis Bolu Burdur Bursa Çanakkale Çankırı Çorum Denizli Diyarbakır Düzce Edirne Elazığ Erzincan Erzurum Eskişehir Gaziantep Giresun Gümüşhane Hakkari Hatay Iğdır Isparta İstanbul İzmir K.Maraş Karabük Karaman Kars Kastamonu Kayseri Kırıkkale Kırklareli Kırşehir Kilis Kocaeli Konya Kütahya Malatya Manisa Mardin Mersin Muğla Muş Nevşehir Niğde Ordu Osmaniye Rize Sakarya Samsun Siirt Sinop Sivas Şanlıurfa Şırnak Tekirdağ Tokat Trabzon Tunceli Uşak Van Yalova Yozgat Zonguldak
Hatay °C

Haftanın Hikayesi – Âh Bre Selanik / Merve Sevde Selvi

09.12.2018
2.385
A+
A-
Haftanın Hikayesi – Âh Bre Selanik / Merve Sevde Selvi
Ayarsız Dergi, Temmuz 2018 sayısı.
Ayak bastığım o ilk anda bulandı her şey, belirsiz bir insan çamuruna bulandı. Suretler, sıfatlar, bedenler, kalabalıklar, insanlar, insanlar ve insanlar… Ki sırtlarında vatanları, toprakları, evleri, geçmişleri; ruhlarında yükleri, hasretleri, hayalleri, ateşleri… Yükler, denkler, bohçalar, çıkınlar, sarı benizler, düşük omuzlu yorgun bedenler, geçmişler, evler, hasretler ve hayaller birbirine karışıyor; düğümleniyor, çoğalıyor, beni çevreliyor, beni yutuyor, beni yok etmek istiyordu. Erkeklerin öfkeli ve buyurgan konuşmaları kadınların inleyişlerinde dağılıyor; kalabalıktan huysuzlanan keçi, koyun, tavuk gibi türlü çiftlik hayvanının sesi çocukların feryatlarıyla iç içe geçiyordu. Burada, mahşerî kalabalığın içindeydim. Hayır, bu, mahşerî bir kalabalık değil mahşerin kendisiydi. İlk adımımdı. Sendeledim. İkinci adımımda yüzükoyun bıraktım kendimi topraksızlığın güvertesine. Ağlayası olanlar için düşmek bahanedir. Yüzümü yerden kaldırmadan iç çekerek ağladım. Geride kalan her şey gibi, her şeyini geride bırakan herkes gibi ağladım. Terekte ıssız kalan üç beş bakır sahan nasıl ağlar bilir misiniz? Ya sandık diplerinde bırakılan lavanta kokulu kanaviçeler? Kör pencerelerde uçuşan patiska perdeler? Dere boyundaki söğütler; gölgesindeki körebeler, üçtaşlar; yamaçlardaki mezarlar, mezar üstlerindeki türlü çiçekler ve dahi yabani otlar… Hepsi insanlarının arkasından ağladılar. Koynumuzda getirdiğimiz evlerimizin anahtarlarına ve içimizde yeşerttiğimiz geri dönme umuduna sarılarak biz de ağladık. Bir ölü olsaydım, toprağa karışan her şeye karışabilecek bir ölü, şu dağların mor lavantalarında koku, şu ağacın köklerine yürüyen su, Mayıs ayında canlanan haşerat, şu cılız filiz, şu ağaç yahut bir taş… Bir ölüm bir sürgünden daha kolay olmalı.
Kollarımdan tutup kaldırdılar. Birkaç teselli cümlesi ile bir kenara oturtturdular beni. Halam yüzüme su sürüyor, “Eh kızçeler, yapmayın büle, te şimdiden düşmeyin takatten.” diye söyleniyordu. Başka biri “Aglasin mari figanla aglasin! Bizi aglamak paklar…” diye çıkıştı. Bu kadar alakadar oldular benim kıyametimle, herkes kendi kıyametine döndü. Karşımda oturan bir kadına ilişti gözüm. Mahcup ve kederli yüzü bir rüya gibi duruyordu bunca patırtının içinde. Akran olmalıydık. Nasıl sakindi, öylece telaşsız duruyordu. Sadece dudakları kımıldıyor belli ki sadece kendinin duyabileceği bir sesle dualar okuyordu. İlk dualarımı nenemden öğrenmiştim. Ah güzel neneciğim… İsmiyle müsemma, Zarife… Toprağı incitmekten korkar gibi usul yürür, usul konuşur, usul yaşardı. Bir sabah usulca göçtü gitti. “Âh be yavrucagzim koz kapında bu canım.” dediği sıkıntılı zamanları olurdu. Abdestini alır, beyaz namazlağısını sıkar, inşirah dilerdi. Ah güzel neneciğim, şimdi biz o koz kabuğunda suyun içinde, bir Rabbimiz var yanımızda…
İşitmediniz mi Anadolu’dan gelen Urumlar’ın “Gitmezseniz sizi keseriz!” dediklerini?
Bir delikanlının heyecanlı sesiyle irkildim. Kendi gibi yeni yetmelerin ortasında kâh sesini alçaltarak kâh yükselterek anlatıyordu:
Te büle ağlanmak ne kaa fenadır. Orada zulüm yoktur bre! Hürriyet vardır.
Gürültünün arasında delikanlının söylediklerini işitenlerin yüzünden belli belirsiz bir aydınlık geçiyordu. Sonra kaygılar yine ele geçiriyordu bu zavallı insancıkları. Biraz ötemde tüm kaygılardan azade iki kız çocuğu el çırparak oynuyordu. Kol kola girip dönerken “Bir dalda iki kiraz biri al biri beyaz/ Eğer beni seversen mektubunu sıkça yaz.” diye mırıldanıyor sonra birden neşeleniyorlar, yüzlerini limana dönüp elbiselerinin eteklerini sallayarak “Sallasana sallasana mendilini akşam oldu göndersene sevdiğimi.” diye şakıyorlardı. Şarkının “Bir dalda iki ceviz aramız derya deniz,/Sen orada ben burada ne bet kaldı ne beniz.” sözleri sevdalarını geride bırakanların yüreğine dokunuyordu. İç geçirdim. Selahaddin… Gemideki kalabalığa göz gezdirdim.
Ana bindi mi erkes gemiye?
Kimi sorarsın mori onu süle, erkes kimmiş?
Ana işte bizim kafile… Selahaddin…
Saldin ayvanları teslim etsin gitti abe kızcagzim, te burdan almazmişler epiciğini.
Küçük kızlar daha neşeli, daha hızlı sallayarak eteklerini, daha çok bağırarak şarkıyı söylemeye devam ediyorlardı.
Bir dalda iki elma, birin al birin alma. Kurban olduğum Allah canım al, yârim alma!
Geminin koca gövdesi kıpırdadı, süzülerek uzaklaşıyorduk limandan. Gidiyorduk. Karşıda görünen haftalarca beklediğimiz, aşı olduğumuz, beyanda bulunup evrak tescillettiğimiz, ümit ile ümitsizlik arasında gidip gelmekten yorulduğumuz şu çadırlar, şimdi ne kadar uzaktı. Bir adım, tahta güverteye attığım o ilk adım, şu ana uzanan her şeyi nasıl da kesip atmıştı. Selahaddin…
Ana Selahaddin binmiş midir?
Dudaklarımın arasından belli belirsiz dökülen bu soru yanıtsız kaldı.
Denizden yükselen rüzgârdaki tuz kokusu, güvertede birbirine karışmış ter, gübre, türlü yiyecek kokusunu bastırıyordu. Kalktım. Yaşmağımı gevşetip civardakilere yönelttim dikkatimi. Yoktu. Beklemekte fayda vardı. Belki o da bizi bulamamıştı bu hınca hınç kalabalıkta.
Bir yıl evvelinde, o gün, huzursuzluğu hissetmiş, endişe duymuştum ama bunları yaşayacağımızı nereden bilebilirdim?
Kadife yumuşaklığıyla elmas keskinliği sarkacında gidip gelen siyah gözlerini ateşten çekmiyor, ocaktaki ateşin birliği Selahaddin’in gözlerinde ikileniyor, ruhunda kıyametin kıvılcımını çakıyordu. Sabırlı bir sükût ile bekliyordum ruhunda büyüttüğü ateşi bana da pay etmesini lakin o da sükût ediyordu. Sükût… Ebedi bir mahpus, hedef şaşmaz bir silah. İç geçirdim. Huzursuz bir kalkışla yaklaştı ateşe ve bir odun daha attı. İçten içe şikayetlendiğimi biliyor ama ne ocaktaki ateşi ne içindeki ateşi ne de içimdeki ateşi söndürüyor çatırdayan odunların arasına bir yenisini katarak ateşi mütemadi harlıyordu. Kızgınlığım onu bu bahçede ateşiyle baş başa bırakmak isterken kalbim, ruhunun yaralarını şu ateşle dağlayan adama sonsuz merhamet ediyor, onun dağlanan her bir yarasıyla içim kan ağlıyordu. Selahaddin… Payına düşen yalnızlığı benimle bölüşürken acılarını katmerleyerek kendine saklayan adam. Kederimi gizlemeye çalışarak uysal bir ses tonuyla:
Selahaddin…
Gözlerini ateşten yere sabitleyerek başını öne eğdi. O vakit anladım ki korkulması gereken bir şey vardı sahiden de…
– Selahaddin vaziyeti izah edecek misin bana?
– Memleketin vaziyetidir beni efkâra gark eden…
– …
– Hadiselerin inkişafını beklemek lazım gelir şimdilik…
Uzun zamandır beklemiyor muyduk zaten? Her alacakaranlık vakitte huzura uyanmak için gözlerimizi açıyor, bulamayınca Allah’tan niyaz ediyor, gözyaşlarıyla uzayan niyazların sonunda af diliyor ve bir sonraki alacakaranlığı beklemiyor muyduk? Yaşamak, bizim için daha iyi bir yaşamayı beklemekten ibaret değil miydi artık? Bakışlarını yerden kaldırarak:
Vakit ne getirirse getirsin…
Sözünü böldüm.
– İstediğim teminat değil Selahaddin ben bilmek istiyorum!
– Merakını dile getirirsen yanıtlarım.
– Merakım ruhunun yangını… Bu ateş…
– Bu ateş ki bir ocak, bir ev, bir yurt. Bu ateş için Allah’a şükret Melce…
Sükûtumun onu malûmata mecbur etmesinden korkarak telaşlı ve kırık:
Babamın senle istişare edecekleri varmış gelmek üzeredir, diyerek ve adeta kaçarak eve girmiştim.
Pencere kenarındaki divana oturup, nazarımı Selahaddin’e pür dikkat yönelterek vaziyete vâkıf olmak istemiştim ama ne mümkündü. Ateşinin bazen hırs, bazen intikam, bazen hürriyet, bazen öfke ama çoğunlukla hasret olduğunu görmüştüm de ilk defa ocak, ev ve yurt olmasından söz etmişti. Her türlü zulmü, haksızlığı ve yoksulluğu görmüş bu adamı nasıl hangi sevgiyle iyileştireceğimi bilememiştim. Çanakkale’de şehit verdiği babası mı, kaybettiği abisi mi, kahırdan ölen yaşlı anası mı olayım hangi birisinin sevgisiyle sarıp sarmalayayım da şu ateşe galip geleyim diye sabahı bin bir endişeyle etmiştim o gece.
Âh bre Selânik! Bilemedim.
**
 
Öykünün devamını; Ayarsız Dergi Temmuz 2018 sayısında okuyabilirsiniz.

Administrator
Administrator
Editörden Yazı Atölyesi, Çağdaş Türk ve Dünya Edebiyatı’nı merkezine alan bir Websitesidir. Yazı Atölyesi’ni kurarken, okurlarımızı günümüzün nitelikli edebi eserleriyle tanıtmayı ve tanıştırmayı hedefledik. Yazarlarımız, Yazı Atölyesi’nde, edebiyat, sanat, tarih, resim, müzik vb. pek çok farklı alandan bizlere değer katacağını düşünüyoruz. Bu amaçla, sizlerden gelen, öykü, hikaye, şiir, makale, kitap değerlendirmeleri, tanıtımı ve film tanıtım yazıları, anı ve edebiyata ilişkin eleştiri yazılarla, eserlerinize yer veriyoruz. Böylelikle kitaplarınızla eserlerinizin yer aldığı Yazı Atölyesi’nde, dünya çağdaş edebiyatı ile sanatın pek çok farklı alanında değer katacağına inanıyoruz. Yazı Atölyesi kültür sanatın, hayatın pek çok alanını kapsayan nitelikli edebiyat içerikli haber sunar. Bu nedenle başka kaynaklardan alınan, toplanan, bir araya getirilen bilgileri ve içerikleri kaynak belirtilmeksizin yayına sunmaz. Türkçenin saygınlığını korumak amacıyla ayrıca Türk Dil Kurumu Sözlüğünde önerilen yazım kuralları doğrultusunda, yayınladığı yazılarda özellikle yazım ve imla kurallarına önem verilmektedir. Yazı Atölyesi, üyeleri ve kullanıcılarıyla birlikte interaktif bir ortamda haticepekoz@hotmail.com + yaziatolyesi2015@gmail.com mail üzerinden iletişim içinde olan, bu amaç doğrultusunda belirli yayın ilkesini benimsemiş, sosyal, bağımsız, edebiyat ağırlıklı bir dijital içerik platformudur. Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Email: yaziatolyesi2016@gmail.com haticepekoz@hotmail.com GSM: 0535 311 3782 -------*****-------
YAZARA AİT TÜM YAZILAR
BİR YORUM YAZIN
ZİYARETÇİ YORUMLARI - 0 YORUM

Henüz yorum yapılmamış.