BEN’ ESKİZLERİ | Aziz Kemal Hızıroğlu

-III-

Haberci depremim şimdilik

cepleri boş beşik
yüzleri müştemilat fakirlerin
cümle ruh meydanlarını
ele geçirdikleri bir geceyarısı
ben şair

-IV-

yüzünü
güzele, kokuya, renge ovduran
unutulmuş bahçıvanım ben

koydum günün tuvalini
son gülümün yanına
ilk ressam öldü

-VII-

evin her odasına bir çeşme yaptırdım
masalara dek hortumlar
fıskiyeler, sutaraçaları, gölcükler
defterlere ırmaklar sıkıştırdım

bahçeyi denizle doldurdum
küstüğümde ağlıyor
istediğim zaman boğuluyorum

–IX-

mülkiyette çırak kaldım, ilk mirasta üvey evlat
yanlış barışı doğru vahşete aşık gördüm
savaşa hep iş düştü, kamburken dikliğe büründü
güvercin şahinle kolkola, şaştım kaldım
çelimsiz gözyaşım veda dedikodusunda büyüdü

kanrevan teldiken yürüdüm, baktım hepsi şaka
girdiğim her evde iktidardı yalnızlık
sevda istasyonundaki mola, trensiz bir palavra
kafakağıdımın yanına ‘daha güzeli yok’ diye yazdım
nur yağmaya başladı bitpazarına

-XII-

işe yaramaz kalır gibi yapışınız
siz de gidin, gidin hadi
varlığınız figüranlığımı değiştirmez
bu son filmde

belki başka bir filme çağrılır
yüreğimin yeteneğince rol alırım
hadi yaşlanmaya gidin siz, başka bir ömre
benim için üzülmeyin, nasılsa az eskiyeceğim
terkedile terkedile

-XVI-

uzağında kalmamalıydım evrenin
kapılarında dolanmalı
pencerelerinde çiçek sulamalıydım

olmadı
geçti gitti her şey ve kuşluklar
ömrün aşksız bir güze yerleştiğini
anlamalıydım

erişilmeyecek zamanı seyretmek için
tersyüz edilmiş bir uçurumun kıyısında
uzun oturmalıydım

yerim kaygandı, insandım
hepimiz birbirimize benziyorduk
alışmalıydım
olmadı

Aziz Kemal Hızıroğlu

(*) Okyanus Eskiz’i Şeyler, Tümzamanlar yay. Ocak 1998