Yalnızlığımıza | Yılmaz Pirinççi

Yarasını kıskanan insanların gözleri nemliyor geceleri

Şehirlerdeki bu korkunç kalabalık hep bu yalnızlığın eseri

Kırardım boynunu şiirlerin sana yazılmamış olsalardı.

Bütün sözcükleri boğardım

Gel gör ki.

Sen, sen öyle çok şeysin ki bende.

Sevmeye bile hak arıyorum

Ahh o buğu…

O gümüş teller.

O hüzün

Ahh

Kederinde yüzdüğüm kadın

Sen bu akşam tülü yalnızlığı yüzüne nasıl yakıştırdın

Küçük bir çocuk kırılganlığı sesinde

Dokunmaya kıyamazken insan

O bükülmüş dudakları sen hangi gözyaşlarınla titrettin

Perdeleri çekilmemiş bir yalnızlık etrafımızda

Bizden uzak bir şehir

Ve bizden uzak bir sevda

Resimlerde en çok sevdiğim yüzün

Öyle hiç dokunmadan

Bakir bir masumiyet içinde.

Hadi bir çay daha

Yalnızlığımıza

Yılmaz Pirinççi