SİLİNİNCE DUDAĞININ GÖLGESİ | Necdet Arslan

Yabancıydın…

Artık, fesleğen kokuları yoktu gözlerinde.

Her adımını bir yılana yol açmak için atıyordun
Geceyi ayışığından gizlemek için miydi gözlerinin karası.

Sen
dilinden lanetli melodiler düşürerek dolaşan
kuytu sevdaların son tanrıçasıydın.

Yabancıydın…

sahiplendiklerinin hepsini
ihanete yem olarak savuranlardandın

sevdayı,
darasız yaşamlara ne güzel peşkeş çekiyordun

Ansızın patlayan bir volkanın lavları
altında kalmıştı gamzelerin

Baştan sona yapay anlamlarla doluydu
bakışların
Donuyordu sana kim bakarsa olduğu yerde

Geçmiş zamanları, biberiye kokuları sinik o metruk
eve tıkıştırmıştın ve öylece çıkmıştın karşıma

Bir gökçe ormanının dehlizlerinde
tavşan ürkekliğiyle tepinerek etrafındakileri
kandıran zavallıydın

Aşkın sana uzanan ellerini bilerek ıskalayan oryantaldın
Çekip kurtarmaya çalıştıkça balçığa
daha çok saplanıyordun

Bu yüzden yalancıydın.
Bu yüzden yabancıydın…

İyi de
kimdin sen?