Sen yoksun | Kadir Benek

Sensiz bir hikayenin içinde yürüyorum,
Yolum uzadıkça uzuyor,
İzin vermedin,
Anlatamadım sana kendimi
Oysa sen etinle teninle, nefesinle bana gelmiş, içimde taht kurmuştun. Ve ben sana kendi romanımın sayfalarını açmıştım, hayatımı açmıştım.
Eline bir kağıt, bir kalem ve silgi vermiştim. İster yazar ister silerdin.
Ben her şeyimle mahkumdum sana.
Sen varken ellerim mürekkep, dilim adınla bestekar olmuştu.
Günde beş vakit duamdaydın. Sen gittin ve bu hikaye zifiri karanlığa dönüştü,
Güçsüzüm, artık bir adım bile atamıyorum.
Sensiz bu hikaye okunmuyor sevgilim. Kahramanı yitik bir masalız biz. Gözlerimde bir tutkunun resmi soluyor ve tuvallerde her renk keder. Dokunamıyorum dokunduğun kitaplara, Bakamıyorum baktığın aynalara.
Bu tablo yarım ve hala tamamlamanı bekliyor. Evdeki piyanoda tarih öncesi bir hüzün ellerini bekliyor, notalar seni soruyor, bir sopranonun çığlığında ve
sen yoksun.

ben çaresizce bu hikayede sensiz yürüyorum..
..