Müptezel Yokluğun | Yılmaz Pirinççi

Müptezel bir nöbet gibi vuruyor bazen yokluğun.

Gecenin bir yerinde,

Olur olmaz şeyler düşürüyor insanın aklına.

Bütün kokularını ezbere biliyorum oysa

Dudağının titremesini

Göğsünde havalanması an meselesi güvercinlerin kanat çırpmasını

Boynundan kasıklarına inen o ırmağın akıntısını

Duvarlara çarpmaya hazır sesini.

Her şeyin öyle bendeki

Hem kim benden iyi bilebilir ki solugundaki özlemi

Soğuk yatağına serdiğin sıcak düşlerde kim uyudu ki benden başka

Kim dokunur, kim özler ayak parmaklarını.

Kim çizebilir dudak dudak bütün kıvrımlarını

Göğsünün cennetine kim koyuyor her gece başını

Her nefesine bir ömür biçer gibi kim yaşıyor ki seni.

Sen ki bütün şiirlerim.

En rezil korkum

En sadık yanım.

Sen ki ömrümün efendisi

Kim sevebilir ki seni ben gibi…

Yılmaz Pirinççi