Mahzenin kapısı aralandı | Adar Korkmaz
Sokak lambasının ışığı sızdı içeri
İçerimde bir telaş
Gökte kıyamet
Sırılsıklamım yarin yüzünden….
Duvağı
açılmamış sabaha karşı
Öldürmüşler, sokak başındaki ağaçları
Kuşlar insan felaketinin kurbanı
Cıvıl cıvıl yüreğimi duysalar
Beni de katmazlar bilirim o güruha,
Ah dinmedi bu yağmur
Üşümüştür şimdi sokaklar
Sokaklar ikameti olanlar…
Biri okusa şiir der şimdi
Şiirden çok sokağı his etse keşke
Yağmur yüklü bulutları
Filize durmuş umutları
Görse
Bir satırı hüzün
Bir satırı gözyaşı
Yüreğimin mahzeninden firar eden
Yıllanmış hasreti
Battaniye olup örtünse sokağa
Duvağı açılınca sabahın
Güneş gibi doğsa insan insana
Insan hayvana
Insan ağaca
Çiçeğe
Taşa toprağa
Sonrasında okununca şiir olsa
Sonrasında adım şaire çıksa;
Ah ne çok toprak kokuyorum
Ne çok sokak gibi
Karanlık
Yalnız
Sırılsıklam
Ellerim birbirine bağlı
Kaç cümlede barış
Kaçında dargın yüreğim
Saymadım
Bu geçen ömrü de ömürden
Annem yeniden doğur beni…
Adar Korkmaz