Kavanozdaki Böcekler | Ertuğrul Erdoğan

Adını verdiğim çalışmamın basımı için Altın Bilek Yayınevi ile sözleşmeyi imzalamış ve sonbahar (2017) aylarında çıkacağını duyurmuştum. Ancak, yayınevinin el değiştirmesi sonucu sözleşmemiz tek taraflı olarak iptal edilmiştir. Bu nedenle, okurlarımdan özür diliyor, yayınevi çalışmalarım devam etmektedir.

Bu çalışmamda;  yaşadığı coğrafyanın hem siyasi hem de doğa koşullarından, gelişmiş  ülkelere kaçan insanların ilginç hikayeleri okuyacaklarınız…

ÇALIŞMAMDAN  BİR BÖLÜM

“… Evin ahalisi uykusundaydı. Dışarıdan gelen gürültüyle çığlıklar birbirine karışıyor, herkes “Hayatta mıyız?” diye şaşkınca bakışırken deprem olduğunu zannederek birbirlerine dokunuyorlardı. Camlar yerde tuz buzdu. Evin babası Gero dışarıya adımını atar atmaz yan komşularının evini toz duman içinde gördü. Şaşırdı.  Ağlayan ve inleyenlerin sesi bir türlü kesilmiyordu. Gökyüzüne baktı.  Şehrin uzaklarına yağmur gibi misket bombaları düşüyordu. Bu bomba, akvaryumda bir balığın yavrusunu arka arkaya bırakması gibi uçaktan aşağıya süzülüyor, sonra da açılan kapsül içinden fırlayan binlerce bombacıklar, havai fişekleri gibi çevreye yayılıyordu. Küçük bombacıklar,  düştükleri canlı cansız ne varsa o anda aleve boğuyordu. Anne Lahza ve kocası,  gelebilecek bombalardan korunmak için çocuklarını toplayıp evlerinin mahzenine götürdü. Mahzenleri uzun yıllar bakımsızdı.  Lahza, büyük oğlunun elini tutmuş,  iki yaşındaki kızını da kucağına almıştı. Kocasına, “Işığı yak çabuk ışığı yak!” diye seslendiğinde karanlığın içinde kaybolan çocukları ağlaşıyordu. Kocası, el yordamıyla bulduğu lambanın düğmesini çevirdi,  yanmadı. İçeriyi aydınlatan ışık süzmesi nereden geldiği belli değildi. O da musluktan ip gibi akan suyun cılızlığındaydı. Lamba yanmayınca Lahza kocasına,  “Yaptığını beğendin mi? Kaç kere söyledim sana şu lambayı değiştir diye! Şimdi ne yapacağız?” diye sinirlendi. Kocası hiçbir yanıt vermeden ayaklarını boşlukta sürüyerek evlerine çıktı. Dışarıda savaş uçaklarının yakından uçuşları,  iskelet görünümlü binayı bir deprem gibi yıkması an meselesiydi.   Gero, her an tepesine düşecek bir bombanın korkusuyla boğazı kurumuş bir halde yatak odasına geçti. Alet ve edevatların olduğu sandığını açtı. Sıkıca bağlanmış beyaz naylon torbayı sündürerek açmak istedi. Torba esnedi esnedi… Açılmayınca “lanet olsun, tam da sırasıydı!” diye sinirlendi. Alet çantasından falçatayı çıkartıp bir tavuğu keser gibi sertçe torbanın ağzını yırtıp içinden aldığı ampul ve bulduğu bir çakmakla mahzene geri geldi. Beyninin rotasıyla karısıyla iki çocuğunun yanındaydı.  Gero ayağına sürtenin fare olduğunu düşünerek irkilip geri çekildi. Çakmağını yakıp yere doğru tuttu. Bir şey göremedi. “Mutlaka lağım faresiydi” diye düşündü. Elindekileri karısına uzattı. Çakmak sürekli yanmaktan ısınmıştı.  Gero,  söndürünce ayağına dokunanla tekrar geri çekildi. Ayaklarını boşlukta ileri geri itekledi. Görmediği ve büyük bir ihtimalle fare olarak düşündüğü canlıyı uzaklaştırmak hatta ayağı ile tekmeleyerek öldürmek istedi. Lahza, kocasına “Sen tut şu çocukları ben takayım.” dedi. Kocası, çakmağı yukarıya doğru tutarak yaktığında ortalık cılızca aydınlanmış, ışığın oynaşmalarında gölgeler duvarda büyüyordu. Gero, yaktığı çakmağı çevresinde gezindirdi.  Köşeye sinmiş kedinin gözleri arabanın farı gibi parlıyordu. Önce lağım faresi zannetti. Yanına usulca yaklaştı. “Miyav!” sesiyle gördüğünün fare olmadığını anladı.  “Hay Allah Kediymiş!” şaşkınlığı ile kedinin önce başını,  sırtını sonrada çenesini uzunca sevince kedinin gözleri karanlıkta kaybolmuştu. Kedi nezle olmuş gibi sürekli miyavladı. Lahza, bir köşede bulduğu kovayı ters çevirip ampulü taktı. Kocası çakmağın fazla ısınmasından patlayabileceğini düşünerek  söndürüp karısına verdi. Lahza kocasına, “Çevir bakalım düğmeyi” dedi. “Çıt” sesiyle ortalık yine karanlıktı. Öyle bir karanlıktı ki ne gözlerin akı ne de gözyaşlarının parıltısı görülebiliyordu. Eller boşlukta ne aradığını bilemiyor, bir şeylere dokunmak istiyordu. Ve sonunda Gero, taze bir tene dokunduğunda oğluydu. Onun ellerini aradı. Bulunca sımsıkı tuttu, bırakmadı.  Lahza da diğer çocuğunun elini sımsıkı tutmuştu. Kocasına mutfaktaki mumun olduğu yeri söyler söylemez Gero, çocuğunun ellerini annesine teslim edip boşlukta bir yerlere çarpmamak için el yordamıyla çakmağın ölgün ışığında evine yöneldi. Evine girdiğinde…”

Saygı ve Sevgilerimle, Ertuğrul Erdoğan