Karda renk değiştiren kırmızı atkı / Mehmet Hameş

Çocuk gülücüğü atıyor ay. ne yağmura ne de buluta aşık. dupduru bir gökyüzünde el ediyor çocuklara. kim bilir hangi coğrafyada sesleniyor aydedesine, yeni dillenmekte olan çocuk. bense sana yazıyorum.

komşu yoksulu dairelerde kaldık

ellerinde kırık mızıkalar taşıyan

rüzgara ayak uyduran çocuklardık

birbirimizi kırdık oyun üzerinde

paslanmış bir geçmişle

olmamış geleceğin arasında

bu tedirgin bekleyiş

hayatımızın şimdiki hali

sonsuz boşluğa bir yıldızın kayışı gibi kayıyor kalemim. mavi mürekkebin yüzünde gölgeleniyor yüzüm. ah, acının saf meleği, her yana yansıyan hicran iksiri, kekliği kapana kıstıran bahar gerçekliği. uzaklardan, çok uzaklardan geliyor şafağın ayak sesi: gündüzü karşılama, gündüzü uğurlama sancısıyla kıvranıyor an. ki ben sana yazıyorum.

balkona tüneyen yalnızlık

kıyısı kalabalık su seyri

hayalini bol bulutlu göğe yüklüyorum

acımı dizginlesin, gözlerimi dindirsin diye

dün gibi gittin. ah, ne uzundu o gidişin. hâlâ kulaklarımda çınlıyor: ‘kalabalık kaldırımlarda yalnızdık, olgunlaştık sevinçleri beklemekten’ cümlesi…  ‘dur, unuttuğunu al, parçalanmışlığımı, parçanı…’ demeye bırakmadın, arkana bakmadan gittin. ah, ne kederliydi o gidişin!

aşk benim ruhumda özgür, onunla büyür… sen ışığa göre yürürsün, bense karanlığa… yıldıza ışık saçtıran gökyüzüdür. sıradan ışık seni aldatıp, kendini yıldız sandırır. unutma bir yıldızın en parlak olduğu an kendi olduğu andır.

her gölge aslına uygun şekillenmez. söylediğin suç, suç değildir. aşk deliliktir. durgun bir göl gibi yıkayıp, dudağını dudağıma yaslayıp, düş devşiren, sevgi biçen; aslı olup kerem doğuran, kalbini çıkarıp kalbime adak diye sunan deliliğe aşığım ben.

ey gönül, güle gücenmek yok, bütün suç kışta.

geçen sonbaharda almış olduğun kırmızı atkı şimdi yine boynumda. karın kırmızıyı aka dönüştürdüğü, kolunu boynuma dolayan, tenin kokan, terin kokan o atkı…

ah pembe tokalı mektup, çok şey var bize dair, fakat virgül yok.

sen aşk acısı nedir bilir misin dostum? bilir misin tepeden tırnağa yayıldığını? ben bilirim. filistin askısı gibi eziyetli, ülkesinden sürgün edilen göçmenin duyduğu hasretlik kadar kederli ve yokuş yukarı fil ölüsü taşımak gibi zor. fakat şunu da bilirim: yağmur nehri sevindirir, nehir denizi, deniz okyanusu. su ısınır buhar olur, buharsa doğurur bulutu. su uğundukça boğulur toprakta.

kulağına taktığım taş küpe

zülüflerinde turunç çiçekleri

sesi ölmüş bir denizle

unuttuğun adrese gidemezsin

kentin sabrında lav uğultusu

keşif yapan bir tayyare

iskelede mutluluk boşluğu

buz kurgu artık mersin

can titreği cenaze evinde

kendine öfkeli yaşayan 

hangi çizginin üstünde nokta 

hangi anıda yara bilemezsin

sokak sesleri sönecek

dokunsa iyi gelecek sızıya

yoksa kurşuna dizilecek

düşleri dilsizin

unutulan kan koku-

su boğuldu göğsünde akdeniz’in

o bir kuğu yüzüyor gölünde

gelme derse neylersin

hayat: ayağı kışta kırılmış at.

yüzüme bakmadan gittin: senden yapılanana bende parçalanana… oturduğumuz şu balkona, birbirimize aktardığımız kuşkuya, sokağa el sallayan çamaşıra, karanlığa dalıp dalıp kaybolan yarasalara bakışımız geliyor aklıma… sessizliğimizi boğan darbukaya, çıplaklığımızı ele veren sokak lambasına, aşk fısıltılarımızı anlamsız kılan çöp arabalarının homurtusuna küfretmek geliyordu aklımıza… gözlerime bakmadan gittin. ah, o gidişin ne zordu!

balkon: denizsiz sokağın gemiyle yolculuğu

yarasa: gecenin gerçekliği karanlık basınca

darbuka: can sıkıntısında çingene oyunu

kuşku: kasvetli sorulara anlamsız yanıt oldukça

lamba: karanlığa dokundukça uyanır uykusuzluğu

hesabın kitabın makbul kılındığı anlarda, sinsin oyunları oynardık çocukluğa çocukluk katmak için. susuzluğumuza çölü çağırsak da vahaları görmezdik, düş kervanında. en ince yaprağına tutunan bulut olmak isterdim oysa, yaz yağmurlarının kervanına katılmak için… saf olana sinen kir gibi, şehir yalnızlıklarında bana benzediğini sanarak, yanılarak o oyunlarda dili oldum acıların… güneş binlerce baktı, binlerce battı aşk kuyruğunda sıra gelmedi bana. rüyadan uyandığımdaysa çoktan kurulmuştu darağacı.

kelebekler kozalarından çıktı çiçekleri geziniyor

yeryüzüne sevdalı gökte bulutları savuruyor rüzgâr

bir o yana bir bu yana

sabahı karşılama, soluma sancısıyla kıvranırken an, sana çınar dallarının uzandığı o dar balkondan yazdım bunu.

ey dokunduğu yeri imleyen su

buğulu söndürdüğün köz

ah, bendeki aşk hâlâ gecekondu

             h i ı j k l m n: çöl çöl