Işıklar Açıkken Kördür Herkes / Yılmaz Pirinççi
Bir ömür boyu kendini anlatmaya
çalışıp yalnız kaldığın zaman anlarsın kimsenin umurunda olmadığını.
Ve aslında hiç kimselerin seni anlamak gibi bir dertlerinin hiç olmadığını …
Işıklar açıkken kördür herkes
Işıklar açıkken kimsenin bir mum alevine ihtiyacı
yoktur.
Ne zamanki karanlık bir gölge düşer
özlemlerine
İşte o zaman
İşte o zaman düşersin herkesin aklına
Sen hasret biriktirirsin
Vefasızlık yazarlar
Sen özlem büyütürsen
Çaresizlik sayarlar.
Sonra kalırsın böyle bir başına
Kendinden bile uzakta.
İyi de
Olan niye hep benim gözlerime
Niye hep benim yüreğime bu hasret.
Yıllar yılı kanayan bu yara niye hep bana.
Biz mi eğreti geldik sevinçlere
Bir bizim mi ağır geldi sözümüz.
Sevdamız.
Bir tek biz mi kalakaldık kıyısında hayatın
Şu kavanoz dipli dünyaya bir biz niye sığamadık
Aşım dan korkmadım.
Ekmeğimden korkmadım
Ölümden hiç korkmadım.
Ama sensiz kalmaktan
Köpek gibi korkuyorum işte.
Yalan değil.
Belki bu yüzden bu isyan
Çünkü ben senin gözlerine bakarken gülüyor bütün
çocuklar.
Anneler gülüyor
Babalar gülüyor.
Eşitlik üzerine bir devrim yürüyor gözlerinde
Çünkü ben seni severken.
Dünya yeniden kuruluyor
Yılmaz pirinçç