Haftanın Yazarı – Hüseyin Atabaş kimdir?

Hüseyin Atabaş, hayata gözlerini yumdu. (d.1942 Trabzon)

Şair, yazarın, hayatı ve eserleri…

10 Temmuz 1942 tarihinde Trabzon’un Vakfıkebir ilçesinde doğdu. Liseyi Ankara’da bitirdikten sonra, Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi’nde okudu. Ordu Yardımlaşma Kurumu, Orta Doğu Teknik Üniversitesi ve Ankara Büyükşehir Belediyesi’nde memurluk ve yöneticilik yaptı, 1994 yılında emekli oldu. 1999 yılından bu yana TÖMER Dil Öğretim Merkezi’nde editör olarak çalışıyor.

1961 yılından beri başta Türk Dili, Oluşum, Varlık, Kıyı, Bahçe, Biçem, Bir Yeni Biçem, Broy, Dize, Düşlem, Edebiyat ve Eleştiri, Kum,Sanat Dünyası, Şiir Odası,Şiir Ülkesi olmak üzere elliyi aşkın dergide şiirleri; Barış, Cumhuriyet, Siyah Beyaz ve Yeni Ortam gazetelerinde sanatsal ve toplumsal konulardaki yazıları yayımlandı.

“Hüseyin Atabaş’ın şiirinin en belirgin nitesi, plastik yansıtmalardır. Duygunun sözel anlatısına çok az yer verir. Plastik ögelerle yansıtma, duygunun somutlaşmasına yardımcı oluyor. Kuşkusuz, söylemi de yumuşatıyor. Atabaş, evrensel barış ve kardeşlik için umudunu yitirmiyor. Bu bakımdan, onun şiirine özlü, biçemli bir umut şiiri gözüyle de bakabiliriz.” (Vecihi Timuroğlu)

Hüseyin ATABAŞ Eserleri

Gelecek (1975)

Yanarca (1979)

Bitmeyen (1983)

Yüzün Bende (1988)

İlkyaz Töreni (1993)

Saydam ve Gizli (1997)

Düşe Yazdım (2002)

ÖDÜLLERİ

1974 Demokratik Sol Dergisi Kültür-Sanat Yarışması Şiir Dalı Birincilik

1994 Cevdet Kudret Şiir Ödülü

Hüseyin ATABAŞ Şiirlerinden Örnekler

BEDELİ ÖMÜR OLAN

Anlamıştım mevsimlerin değişeceğini

seni o sabah sesinden öptüğümde!..

Yağmur bulutları geziyordu üstümüzde;

aşk burcundayız aylardan ilkyaz kapısı,

kelebeklerin yazgısı ağıyor ömrümüze.

Kırağı vurmuş gibiydi sesinin rengi,

yine de vadileri gül kokuyordu teninin.

Dağlardan iniyordu gecenin ürpertisi,

yola sarkmış bir dal kuşkuydu yüreğin.

İçi daralıyordu bütün sevdiklerimin!..

Zamanı zamandan sağdın öyle bir anda;

ateşi çaldın, aşkı insanlara bağışladın!..

Yüreğimde denizleri kıpırdadı yurdunun

duydum, o anda hem beni öpüyordun

hem anne özlemini sürüyordun içinde.

Özgürlüğümüzün tarihini yazıyordun

ılık bir rüzgâr gibi okşadığın yerlerime.

Böyle bir günde nereden bilebilirdik

bir ömür olacağını bu aşkın bedelinin.

Dinle, sessizlik geziniyor sokaklarda!..

SEN VARSIN DİYE

Sen varsın diye kestim ağaran sakalımı,

dişimi fırçaladım, söküğümü diktim.

Sen varsın diye aldım yaşamın tozunu,

sularım aydınlanıyor sen varsın diye!..

Bir dağbaşı kasabasıydım eskiden,

gündüzü boran, geceleri zehir zıkkım.

Sen alıp indirdin beni gerçekliğime,

sen varsın diye kendimle barışığım!..

Ormanın uğultusundan sızan reçine,

mermerin çatlağından akan su oldum.

Yeni bir dünya buldum eski gövdemde,

sen varsın diye işte bütün bunlar!..

Yalan söylemiyorum artık kendime,

varsıllığın aşk olduğunu öğrendim.

Şairler yerinsin istedikleri kadar

şiirim yerini buldu sen varsın diye.

SAYDAM VE GİZLİ

Dingin dağlara bakınca göreceksin

o her şeye bedel sandığın tenhalıkta

duruyor kendini gizleme alışkanlığın,

adımı ve aşkımı yalancı çıkarmayan

tanığımdır senden yoksun kaldığım.

Dalgın sulara eğil anlayacaksın

hâlâ heyecanla titriyor ve şaşkındır

ayışığının düştüğü yerdeki istiridye,

o bağıran sessizliğin dipsularında

hayret, adının geçtiğini duyacaksın.

Duru gökleri düşündüğünde anımsa

koynunda al düşmüş elmabaharı yazlar

ve dalların iz bıraktığı gölgelikte

yüreğinde kar beyazı ölü kuşlarla

birlik, özlemler söylenir şiirlerde.

Saydam yere kulak ver duyacaksın

her şey ayan beyan ortada, her şey

sıcacık bir merhaba gibi sabahta.

Üzerinde bitecek otu düşündüğünde

ışığı arayacak içindeki sardunya. (Ankara, Mart 1995)