Göğün Arka Bahçesi | Mehtap Emre
Uzak kentlerin yakamozlu
denizlerinden
ışık hızlı duygularla gel
çividî gök maverası üstüne
siyahın esrarı indirsin kepenklerini
masal şalıyla ört üşüyen kederimi
karanlığıma düş
rüyama gülüş ol
yalpalasam da feleğin kör kuyusunda
incinmişlik ipine sıkı düğüm at
pes etme
şefkatli ellerinle uzan
içimin bilmecesine
kökleri sağlam bir ağaçtır şiirin
ıhlamur çiçeği dizelerin
yarınlara dal uzatır sürgün verir
dolunaya uçuran zarif salıncak
ve bazen ninni ezgili beşiktir
sim ipek rüzgârı sözlerin
dünya koca bir savaş davulu
davulun içinde
derinin altında eriyen ben
yeryüzünün damarlarına sızmış
kötücül hayat bilgisi
ateştir yakar kavurur
kar suyuyla yıkanmış sesimi
önce şiir gibi oku beni
şifa versin efsunlu nefesin
sızlayan dizlerimden öp sonra
hâlâ dünkü çocuğum zira
farzet ki hiçkimseyim ya da hiçbir şeyim
buluşurken ruhlar bilinmezin a’rafında
bildiğin ne varsa unut
önyargı kapanlarına inat
göğün arka bahçesinde
zaman ötesi sev beni
/Mehtap Emre