Çığır Açıyorum | Yeşim Çeliker

Dünyanın bütün endişelerini taşıyordum ha oraya ha buraya
Gel gelelim gitti gider ırağı yakın endişelerim
Senin yüzündendi baba 
Bu asiliğim 
Bu dikliğim 
Ve hep bu kendi elimde kalışlarım
“Senin
Masumiyetin”

Gidilmeyen her yer benimdi seninle
Ve herkesin ettiği yanına kalınca geri çekildim
Rüzgar ağladı dağları atlara bindirdim titremeye hazırdım
Her haziran gecesi şubatta doğuyordum Ateşimin düştüğü yerlere kar yağıyordu baba 
Ben senin yüzünden üşüdüm yalnızlığını yükledim sırtıma .
Senin yüzünden sevdim çiçekleri böcekleri tahta penceremizi
Seni bekleyişimizi…

Biliyorsun
Hep çağrılmaya hazırdık bir karadeniz sabahına geceden uyurduk çingene göçlü umutları 
Ve ben 
Senin yüzünden dayanamadım hiç bir haksızlığa
O kadar çok haklıydın ki çanağa ne doğrasan gözyaşın akıyordu 
Kimsesiz halsiz annesiz;

Ciğerimdeki son asma suyunu çekiyordu mavi mevsimlerinde
Bahçe bakışında topladığım sevgimdi
Ve
Ben
Senin yüzünden düştüm bütün şiirlere 
Bu soğuk dünyada restle!
Kapatıyorum bazen gözlerimi 
Çünkü 
Senin yüzünden ağlıyorum olup olmadık yere 
Sen ne güzel ağlardın’ya özlem diktiğin yerlere 
Bir saksıya gübresi bol bir toprağa 
Kıyamazdın kopan hiç bir yaprağa
Yorulmuşsun 
Otur yer minderine 
Yaslan adaçayına

Yedi denizinden atılan 
İki yakamda dertlerin vardı bilirdim
Hepsi yedi kat yabancı!
Ilık demlenmiş yoksulluktaki senin hallerin hep yeni baştan yenilir yutulur değildi
Ve benimse
Senin yüzünden bu helal hallerim
Derin bilenmiş kalbimin tam ortası senin yüzündü
Kendini salmamış karların ayazında 
Sıcağa baş kaldıran ellerim 
Ateşimi deşip küllerini yemiş
Yemyeşilmiş 
Yamalı nevresimlerimde
Hoş geldin huzur vaktim

Üç aşağı kaç yukarı bilmemde 
Kim ne dediyse hatırlamak istemiyorum aslında
Şapkandaki akan ter istasyonunu bilirim
Benimde şiirime tükürdü güvendiğim türküler 
Senin yüzünden böyle temiz yıkıyorum şimdi gözyaşlarımı gözlerimde alın terin saklı
Dahası var 
Dağ taş bu hasret 
Bu dağların arkası 
Sonrası
Ve sadece senin sırtın yumuşacık baba nev’i şahsına münhasır

Senin yüzünden bu hayal denizlerinde yüzmelerim 
Derimi ;
Dinlenmemiş her halini uyuyup 
Bekleyişlerini sokaklardan süpürdüm .
Önünü kesip cellatların ölü çocukların yasını tutuyorum
Sesimide kesip kendimi ayırdım masumlara
Senin kayıp çocucukluğunda baba

Yollar vardı o uzun ayrılıklar
Onlar hep aynı mayalanmıştı ama ve ben senin sırtındaki un çuvalından hiç inmedim baba
İçim rahatlıyordu seninle yoğrulduğum vakit
Ve hiç akıl almadım semt pazarından!
Ruhumu doğmadan senden almıştım ben sebin yüzünden bu kadar iyiydim baba 
Bütün iliklerini bağışlamışsın bana…

|Aklım yerinden giderse 
Sözlerini geçireceğim bütün dünyaya|
`Sözler’im’in sahibi`
“Zihinleri kurcalıyorum”