Altın Vuruş | Yılmaz Pirinççi

Ömrünün son demlerinde kapını çalan bir aşk hayatın altın vuruşu gibidir.

Birden çocuk olursun.

Birden unutursun herşeyi.

Çekmece deki kalp ilacını

Tansiyon hapını

Uykuyu

Uyanmayı

Yorulmayı

Birden parmaklarının tıkır tıkır işlediğini görürsün harfler üzerinde.

Yeni yetme şarkılar dinlersin birden.

Birden aynalarda yüzün gülümser

Biri göz kırpar sana

Sinemaya gitmeyi özlersin bir anda

Çığlık çığlığa balon uçurmayı

Yürümeyi. Koşmayı. Islanmayı.

Bir ağacın dibinde

Göğsün heyecanla inip kalkarken öpüşmeyi özlersin

Dalıp dalıp gidersin kendi kendine

Merak etmeyi keşfedersin yeniden

Ve yeniden küsmeyi

On yaşında bir kız çocuğu gibi omuz silktiğini farkedersin yeniden

Vitrinlerin önünden geçerken yeni yılın renklerine takılır gözün

Sonra birden ne güzel güldüğünü farkedersin.

Nasıl güzel baktığını

Kendini yeniden keşfedersin.

Bir ses seni alır götürür binlerce kilometre ötelere

Bir resim seni taşır uzaklara

Ve o resim senin bütün hayatın olur bir anda.

Öncesiz ve sonrasız bir zaman içinde sen , seni bulursun.

Kendi altın vuruşun içinde

Başın yana kaysın istersin bir omuz boşluğunda

Yada biri tutup başını dizlerine uzatsın

Diş macununu ortasından sıkma diyeceğin biri olsun istersin

Ne bileyim işte

Mutfakta omuzuna düşen bir dudak izi

Saçlarını arkanda toplayan birini özlersin.

Yani aşk çok güzeldir aslında.

Ama ömrünün sonbaharında bir başka güzeldir

Kapın çalındıysa eğer aç gitsin sonuna kadar

Aç gitsin

Yılmaz Pirinççi