Affet Beni | Tülay Esat
Üşüyeceğim geldi yıllar öncesine,
hep yeniden, yeniden…
Ah, bu ‚Neden‘ çıldırtıyor beni,
çocuk gönlümün en ağır yaramazlığının cezası
seni giderken seyretmek oldu, soldurtuyor hâla
beni…
Bağışla ne olur sevgilim! Bağışla diye
bağıramadım ardından, zamanı geri çağıramadım…
Geldiği gibi gitti seneler, feryadımı kuyulara doğuramadım.
Bağışla ne olur sevdiğim!
Taşıyacağım geldi yıllar öncesine,
bu günkü acımı sürüp sürüp sesime.
Ah, o giden çıldırtıyor beni!
Ağır ömrümün en olgun dürüstlüğünün cezası
bile göre seyretmek oldu, hülyalara daldırtıyor hâla beni…
Sevdiğim af et beni! Af et diye
bağıramadım ardından, zamanı geri çağıramadım.
Gittiği gibi geldi yalnızlık, öz evlâdıma bile duyuramadım…
Sevdiğim af et beni!
Yaşayacağım geldi herkes gibi, bir gececik daha
seyredebilmek için seni. En yakınına taşıyacağım geldi özlemenin yanardağındaki
evimi. Hep yeniden, yeniden okşayacağım geldi kalbini…
Dokundukça uçurumlardan atmışım kendimi.
Sevdiğim af et beni!
Af et beni…
Af et..
T ü l â y E S A T ©✓
—