Su yalağı tutamaz kumun hasını / Mehmet Hameş

Yaşlı bir meşe dalında

gagasına ahşap siniyor

yuva kuruyor duldaya

eşinin dansıyla çıldıran

çoban abası sırtı

kar sıcağı ağzında

masaya düşmüş düş-

kırığı mavi bankta

kelebek töresi süzülüş

yaz gününde serinliği

al güle değdiği ağzının

kenarında aşkın buğusu

can sıkıntılı bir havada

uzakta darbuka sesi

iki sokak ötesi hovarda

bağırmakta: öp beni

penceresi ahşap evde

işareti geceye, elleri

bir ileri iki geri camda

el aynasına tutkun ar

oyalanıyor dar balkonda

elinde soğuk bir gül-

geç kalınca beklediği

eski çeşme damlamakta

karanlığa dalıp içe dönüyor ayna. ay ve yıldızdan oda doğuyor düş kuranın hafızasında. yarasa kanadı, ışık kırılması, ufuk kızıllığı dökülüyor omuzlarına. tek başına sesleri algılıyor bilinç eri: kalem… düşlem: sen ve sen: gerilen gölge oyunu, düşüncenin karmaşık olgunluğu, mum ışığı bolluğu; kanguru beklentiler, arıkuşu iniltiler ve hüsnükuruntu işaretler…

ışığa dalıp dışa dönüyor ayna. susuz kuyuya sarkıttığın zaman, ah zor zaman: yüzünü sakladığın utanç. söz bir kazanç, kendine akran bildiğin sevgide. oysa arzunun kışkırttığı şehvette dirilendir beden… sen: kırık yüzün şavkıma hali, sesin, sessizliğe teyellenen soru hali, eskinin yeni hali. ten: etin ve terin hareli hali.hesapsız geçmişi irdeleyen zanlı zaman,  semeresi sonsuzluk beklentisi söylem… eylemli: gecede dirilen, tandan önce gelen, şizofren şiirler biriktiren müptela. o: her aydınlığın bir karanlığı da olacağını düşünmeyen, aşktan ve ayrılıktan geriye kalan sızı, bırakıp zamanı çığlık çığlığa, en olmadık anda sevgiyi vuran; zehir ırmağında yüzüp de aşkta ölmesini bilemeyendir.

ey âşık, arabesk gecelere mi kaldık, rüyasız uykulara mı yattık, söyle? de bakalım, bir kereliğine mi tutunmalı her şeye, üvey sevgililerin memelerinde mi ölmeli mevsimlerce?

yarasa çığlığına sığındığın

adını anımsadığın buluşma

dudağında dudağın, darmadağın

yalnızlığın yıkımında

uzun yolculuğun vedası

kalbin yarası sevda

sevda: akrep deliğinde ateş

hameş: kendine akan acı

toprağı sınamazsa gayretkeş

eş olamaz tohumun cancağızı

doğar batar, doğar batar güneş

su yalağı tutamaz kumun hasını

ışığa dalıp dışa dönüyor ayna. karanfil yolunda ışığı soğumuş güneş damlası, sokakların nefes darlığı, zambağın buluşması arıyla… kurutulmuş bamya yüzün.  düzgün randevulara üzgün oturumlar niye? kırlangıç gezginliğinde dolaşan, bahara aldanan sen: o, sevgisizlikte boşaltıyor kalbini, şarap bardağında parçalanırken güneş.

ey ateş sonrası dirilen aşk

aşk, çadır kur buzdağına

gün sonunda ışığı soğumuş

kurtuluş, çağrıdır çünkü ona

süt donmuş dudağında

kıtlık kokuyor çocuk ağzı

can ve tan hatırına, hatırasına

ölü hayallerin ışıltılı yasası

yüzü değiyor taşa yeşilin

kederin keder kılındığı anda

dadanıyor uzağına yalın

bir çocuğun olgun bakışına

hafızasında düş kuranın

cama dönüşüyor ayna