Ölümsüz Sesler Çizdim | Aynur Başkaya Karasu

.. yazmayı

bil diyorlar az ötede

(…)

babam!

kızının nasıl olduğunu merak ederken bile kar ve kıştı muhtemelen

o zamanlar..

kim bilir

belki de bir cenin gibi boynumda sonbahardan sorumlu kanlı çelenkler

taş oyması

bir kuraklığın dayanılmaz sıcaklığını hafifletmek adına kadife çocuklar

kağıttan köprüler, anahtarlar, çiçekler

yaban mezarlar

bir bıçağın kenarına dublörler

eksikliğinden / beni

sevmeyi bekleyenlerin saçmalığına katlanarak bavullarıyla birlikte

umudunu ipliğe döken ölülerin diline ölümsüz sesler çizdim..

.. âna sâdıktım ama

birilerinin içinden geçenleri yüreklendirebilmek adına gördüğüm

tüm gül yapraklarını eski bir hikayeden alıcısına topladım o gece

o kadar çok gece oldu ki

birden fazla noktada uyuyakalsam da gördüm

güzergâhına yerleştirilmiş

gergin ve sıkıcı

evlerde bir kurgunun kırılmış kirpiklerine batan o bakışları gördüm / hiç

acıtmadı

onca kayıtsızlığı bir inanılmazın içine ne kadar sığdırabilirsin ki ?

hayır, hayır

bu onları ölmekten alıkoymayacak

elbet birgün saksısına uyuyan tüm fesleğenler uyanıp gelin olacak

biliyorum..

özlemek, delilik..

.. bu gece

o kadar çok gece oldu ki

karşı konulmazını içinde taşıyan bir tablo gibi yine sana sarıldım / Tanrı’m!

buradayım

göğsümde mavi bir nokta

ötekilerin yırtık dünyasından yüzümü ellerinle konuşturmaya geldim

sana geldim..

zeryâ ca..

Aynur Başkaya Karasu

221220 03.13 İSTANBUL