Nereye Kadar | Yılmaz Pirinççi

Hüzün herkesin yüzünde aynı renkte duruyor.
Yalnızlık aynı sessizlik içinde haykırıyor
Çalınmış yılların acısı
Vefasızlık
Ve heba edilmiş sevdalar hep aynı dili konuşuyor.

Sen susuyorsun oysa.
Yüreğinde paslanmaya yüz tutmuş özlemler büyürken
Ve her gün biraz daha fazla üşürken gecelerin
Sen susuyorsun

Yosun tutmuş bir sessizliğin altında parıl parıl heyecanlar
Yüreğine bile sığmayan tutkuların esaretini büyüterek sen susuyorsun.

Şiirler haykırıyor
Okuduğun kitaplarda altını çizdiğin yerler
Beynine kazınmış cümleler haykırıyor sessizce.
Sen susuyorsun
Dilinle, yüreğinle.
Bütün hücrelerinle bir denize susar gibi susuyorsun.

Nereye kadar