ALTIN
DOLAR
EURO
BIST
Adana Adıyaman Afyon Ağrı Aksaray Amasya Ankara Antalya Ardahan Artvin Aydın Balıkesir Bartın Batman Bayburt Bilecik Bingöl Bitlis Bolu Burdur Bursa Çanakkale Çankırı Çorum Denizli Diyarbakır Düzce Edirne Elazığ Erzincan Erzurum Eskişehir Gaziantep Giresun Gümüşhane Hakkari Hatay Iğdır Isparta İstanbul İzmir K.Maraş Karabük Karaman Kars Kastamonu Kayseri Kırıkkale Kırklareli Kırşehir Kilis Kocaeli Konya Kütahya Malatya Manisa Mardin Mersin Muğla Muş Nevşehir Niğde Ordu Osmaniye Rize Sakarya Samsun Siirt Sinop Sivas Şanlıurfa Şırnak Tekirdağ Tokat Trabzon Tunceli Uşak Van Yalova Yozgat Zonguldak
Hatay °C

Haftanın Hikayesi | Narthan’ın Öyküsü / Cemil Biçer

16.12.2018
1.395
A+
A-
Haftanın Hikayesi | Narthan’ın Öyküsü / Cemil Biçer

“Canım oğlum, NARTHANIM.”

 

Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı; öğretmenlik bizde aile mirası gibidir. Büyük dedem şpaşiğo Kafkasya’da Ecips Köyü’nün hem imamı hem din öğretmeniymiş. Dedem Osmanlı’nın Canik Sancağı’nın idadi müdürü ve muallimi, babam Akpınar Köy Enstitüsü mezunu cumhuriyetçi, yurtsever bir Anadolu feneri. Ben de bilinçli olarak bu mesleği seçmiştim.

Ancak öğretmenlik ne genetik yolla ne de üniversitede öğretilen pedagojik formasyon ile kazanılırmış. Babam “Bu meslek usta-çırak ilişkisi içerisinde çocuklarla beraber öğrenilir” derdi… Derdi de ne demek istediğini anlamazdım aşağıda anlatacağım olayı yaşayana değin.

Görev yaptığım okul ilçenin tek ortaokuluydu. Oldukça yoğun bir öğrenci nüfusuna sahipti. Her sosyal tabakadan öğrencimiz vardı. Bense okulun en genç öğretmeniyim. Diğer meslektaşlarım emeklilikleri gelmişti. Hatta birçoğunun emeklilikleri çoktan dolmuş.

Sırf evlad-ü ayal için bu işi yapar mod’unda meslektaşlarımdı. Bu tükenmişlikleri sınıflara ve okul geneline de yansıyor, çocuklar da bunu fark ettiklerinden okul hababam sınıfı gibi olmuştu.

Ben gençliğin verdiği idealistlik ve enerjimle bu durumu içime sindiremiyordum. Bunu da şiddeti bir eğitim aracı olarak kullanarak göstermeye çalışıyordum. O hale gelmişti ki okulun dış kapısından girdiğim anda yüzlerce koşuşan, oynaşan çocuklar karga görmüş civcivler gibi sınıflarına kaçıyorlardı. Hatta yaşlı meslektaşlarım sınıflarda disiplini sağlayamadıkları öğrencilerini ‘Cemil Hocaya söylerim,’ tehdidi ile sakinleştirirlerdi. Nöbetçi olduğum günlerde koridorlarda çıt çıkmaz, çocuklar o gün milli matem havasında imişcesine sessiz, uysal ve bedbaht dolaşırlardı, bahçenin kuytu köşelerinde.

İdari bir görevim olmamasına rağmen bu despotizmim okul idaresininde işine gelir, hatta benim bu şiddet yanlısı tavrımı alkışlar tutum sergilerlerdi. Kendimi çok iyi bir öğretmen olarak görüyordum. Değil mi ki “en iyi öğretmen en korkulan öğretmendir”?

Artık iyiden iyiye nam salmıştım. Öğrenciler üstündeki bu despot tavrım okul dışına da taşmış, ilçe sokaklarında beni gören öğrencilerim, çil yavrusu gibi ara sokaklara kaçışır olmuştu. Dahası birçok ana baba bu şiddetimi destekliyor, okula bizzat gelip ”Hoca; bizim oğlan çok yaramaz, söz dinlemiyor; hele şunun da bir kulağını çekiversen!” diye mesai dışı isteklerde bulunuyorlardı.

Okulların açıldığı ilk hafta, ders programları hazır olmadığı için derslerin çoğu boş geçerdi. Öğrenciler koridorlarda, bahçelerde, yeni öğretmenler hakkında muhabbet ederler, eski öğrenciler yeni gelenlere sorarlar; ‘falanca derse kim geliyor? fişmanca derse kim geliyor?’

Eğer, sosyal bilgiler ve vatandaşlık bilgisi dersine CEMİL BİÇER giriyormuş dendiğinde; ‘yandınız siz oğlum! Sizin askerliğiniz bitmez.” Muhabbetlerini duydukça egom zirve yapar, kostak kostak kostaklanırdım. Taaaa ki o meşum 6-A sınıfına ilk derse girdiğim ana kadar. O ders gerek meslek yaşamımda gerekse özel yaşamımda bir ihtilal yapmıştır.

Artık özel bir şey yapmam gerekmiyordu. Sadece koridorun başında ellerim arkamda durup gözlerim ufukta sabit bir noktaya bakmam yetiyordu. Beni gören görmeyeni dürtüyor ve kısa bir süre sonra o cıvıl cıvıl şen kahkahalar yerini derin bir sessizliğe ve korkunun rüzgarlarına terk ediyor, şiddete başvurmam bile gerekmiyordu. Çoğu kez adımın ve gölgemin görünmesi yetiyordu disiplinin sağlanması için.

6-A sınıfına girdim o gün. İlk dersleriydi yavrucukların. İlçenin köylerinin değişik okullarından gelmiş, kalabalık bir sınıftı. Önceden CEMİL HOCA namını duyduklarından gıkları çıkmadan bekliyorlardı, kapıdan girecek canavarı. (şimdi bunları yazarken bile aradan 30 yıl geçmesine rağmen utanıyorum ve kendimden nefret ediyorum). Her zaman yaptığım pozlardan biridir; ilk derslerine girdiğim sınıfların kapısını aniden şiddetle açarım ve kapının koluna yaslanarak sabit bir noktaya gözlerimi diker dakikalarca öylece dururum. Bu tavrın zaten önceden tavrımı duymuş zavallı yavrucaklar üzerinde katmerli bir korku fırtınası yaratırdı. Çocuklar ben girer girmez ayağa fırlayıp heykel gibi kıpırdamadan duruyorlardı. Düşünebiliyor musunuz zulmü, işkenceyi? O cıvıl cıvıl çocuklar hiç kıpırdamadan dakikalarca ayakta put gibi duruyorlar. “Çin işkencesi” bu olsa gerek, hele ki biri kımıldasa!

Gözlerimle sınıfı tararken sol duvar kenarında ikinci sırada bir çocuğun ayağa kalkmadığını gördüm. Gözlerimi üstüne diktiğimde zavallı yavrucuğun gözlerindeki korkuyu tarif etmek mümkün değil. İçimden hemen o çocuğun yanına gidip yakasından tek elimle tutup havaya kaldırmak ve bir müddet havada sallayıp oturduğu sıraya hızlıca çarpmak geçti. Ağır adımlarla ona doğru yöneldim ancak bakışlarım sınıfın geneli üzerindeydi. Yanına vardığımda o zavallı çocuk küçülmüş, büzüşmüş korkunun etkisiyle bir avuç kalmıştı. Yakasından tuttuğum gibi havaya kaldırdım. Minnacıktı yavrum, küçücük, mini minnacıktı; (ne alçak, ne iğrenç bir öğretmen imişim ben o zavallı çocukları yaşamları boyu baş kaldıramayacak, sorulmadan konuşulmayacak, hale getirmişim). Kolumda bir pelte gibi sallanan çocuğu gören sınıfın hali… Nazilerin, Yahudileri temerküz kamplarında fırınlara gönderdikleri bakışlardan daha korku doluydu.

Birden bakışlarımı avucumda sallanan çocuğa çevirdim. Aman Tanrım! Bu da ne? Avucumda sallanan çocuğun iki ayağı da yoktu çocuğun. Sınıfa girdiğimde ayağa kalkmayışını bir küstahlık olarak kabul etmiş ve tüm sınıfa ders vermek için planladığım bu vahşet anının sonunda düştüğüm bu durum korkunçtu. Sanki bedenime binlerce volt elektrik akımı verilmişti. Çaresizlik içinde çocukcağızı sırasına bırakıp “oturun” komutunu vererek, kürsüdeki sandalyeye zor attım kendimi. Vücudum yanıyordu sanki. Terden sırılsıklam olmuştum. Sınıfta bir ölüm sessizliği hakimdi. Başımı kaldırıp çocuklarımın yüzüne bakamıyordum. O zavallı yavrucuğun oturduğu taraftan birtakım hareketlenmeler oldu. Göz ucuyla baktığımda yavrucuğun yanında oturan arkadaşlarının arka sıraya kaçıştıklarını gördüm.

Bir müddet sonra kürsünün önünde oturan sarı saçlı deniz mavisi gözleriyle bir küçücük kız: ‘Öğretmenim Narthan altına çiş yaptı.’ diye fısıldadı korkuyla. Tam o esnada teneffüs zili çaldı. “Çıkabilirsiniz” dememle birlikte çocuklar birbirlerini çiğnercesine sınıfı boşalttılar.

Şimdi sınıfta ben, vicdanım ve bir ömür boyu vicdanımın yarası olacak, NARTHAN kalmıştık. Sınıfta başımı hafifçe kaldırıp ona doğru baktım. Zemheri ayazında yuvasız kalmış serçe kuşu gibi bana bakıyordu. Bakışlarındaki korkuyu, yakarışı ve biçareliği tarif etmem mümkün değil. Usulca ona doğru yaklaştım. Zavallı Narthan korkudan ve çaresizlikten sırasına işemişti. Sıra arkadaşlarının kaçışması bu nedenle imiş… Temizlik görevlisini çağırıp sınıfı temizlettim (aslında o sınıfta temizlenmesi gereken tek pislik bendim).

Annesi bulaşıkçılık yaptığı lokantanın telefonunu bırakmış idareye. Hemen çağırdılar. Kadıncağız ellerini bile durulamadan yetişti ve ne olduğunu bile sormadan çocuğunu bağrına basıp götürdü.

Olay tüm okulda anında duyulmuştu. Öğrencilerimin bana korkuyla bakışlarına şimdi nefrette karışmıştı. İçimdeki yangın gittikçe büyümeye cehenneme dönmeye başlamıştı.

Şimdi bu çocuğun benim meslek ve ruh dünyamda yarattığı dönüşümü anlatacağım, ancak bana olan nefretinizin “pik” yapması için bu yavrucuğun 1990’lı yılların başında Çeçen-Rus Savaşın da Çeçenlere destek olmak için Samsun’dan o savaşa destek için Çeçenistan’a gidip orada şehit olan bir babanın oğlu olduğunu da belirteyim.

O günün ertesinde ve sonrasında Narthan okula gelmiyordu. İçimde her geçen gün daha büyüyen vicdan yangını benliğimi yakmaya devam ediyordu. Sanki bedenim bir mengenede sıkıştırılıyordu. Geceleri kabuslarla uyanıyordum! Sırılsıklam ve terler içinde… “VİCDAN AZABI” denilen şey bu olmalıydı. Artık bu işkence dolu kabuslara dayanamıyordum.

Okul idaresinden Narthan’ın adresini alıp şehrin varoşlarına doğru yola koyuldum. Yol boyunca Narthan’la, nasıl yüzleşeceğimin muhasebesini yapıyordum. Kendimi nasıl affettirecektim? Doluya koyuyorum almıyor, boşa koyuyorum dolmuyordu.

Adrese vardığımda, uzunca bir süre kapıyı çalamadım. Dakikalarca dolanıp durdum kapının önünde. Sigara üstüne sigara içiyordum ve çaresizliğin ne olduğunun ayırdına varıyordum. Utancımdan ve vicdanımın çığlığından kapıyı çalamadım. Tam evin karşısındaki şehir mezarlığının taş duvarına gidip oturdum. Bir yandan Narthan ile yüzleştiğimde ona ne söyleyeceğimi tasarlıyor, bir yandan da mezar taşlarının yazılarını okumaya çalışıyordum. Gözlerim birden bir mezar taşı yazısına kilitlendi:

“Her türlü borcunuza kefilim. Velev ki kul hakkı olmasın” -Hz ALLAH-

Bu yazıyı okuyunca içimdeki fırtına daha da şiddetlendi.

‘Tanrım, kendimden nefret ediyorum!’ diye haykırdım.

‘Nefret ediyorum kendimden! Ölmek istiyorum!’ diye haykırıyordum, mezarlığın içinde.

Evet ölmeliydim, ama kendimi Narthan’a bağışlatıp helallik almadan ölemezdim. Zaten Tanrı’ya kulluk borçlarının hiç birini ödememiş müflis bir tüccar gibi kabarıktı amel defterim. Bir de bunun üstüne Narthan’ın vebaliyle ölürsem!

Koşar adımlarla kaçarcasına fırladım mezarlıktan. Ne olursa olacaktı artık. O kararlılıkla kapıyı çalmaya başladım. Yoksul kapı ağır ve vakur bir gıcırtıyla açıldı. Saçı başı dağınık, yoksulluğun ve biçaresizliğin solgunlaştırdığı yorgun bir kadıncağız; “buyurun efendim kimi aramıştınız? diye fısıldadı. Kendimi tanıtıp Narthan’la konuşmak istediğimi söyledim. Fısıltı halinde “İzninizle bir sorayım kendisine, kabul ederse görüşürsünüz” diyerek içeriye girdi.

Saniyeler bir asır gibi geliyordu artık bana. Zaman geçmek bilmiyordu. Nihayet kadıncağız kapıda göründü. Üzgün bir edayla: ‘Üzgünüm Hocam Narthan sizinle görüşmek istemiyor,” dedi.

Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Kapıyı iteleyerek içeriye daldım. Kadıncağız korkmuş ve şaşırmıştı. Ne yapacağını bilmez bir halde kenara çekilip kalakaldı. Ben çılgınca odaya daldım. Narthan izbe, karanlık yoksul odanın ortasında bir divana yüzükoyun kapamış elleriyle yüzünü kapamış, bir acı yumağı gibi top olmuş hıçkırıyordu. Bu manzara karşısında artık içindeki fırtınaya engel olamadım. Hüngür hüngür ağlayarak Narthan’ın üstüne kapaklandım.

Aradan ne kadar zaman geçti anımsamıyorum ama kendime geldiğimde Narthan’la sımsıkı kucaklaşmış, kenetlenmiş, “HEMHAL” olmuş bir haldeydik. Gözyaşlarımız ikimizi de sırılsıklam yapmıştı.

Narthan’ı okula geri dönmesi konusunda ikna etmeye çalıştım ama ne dediysem, ne kadar yalvardı isem ikna edemedim. En sonunda boynuma doladığı kollarını zorlukla açıp ve büyük bir kararlılıkla: “Eğer okula dönmez isen bende artık bu vicdan azabıyla öğretmenlik yapamayacağım ve şimdi gidip istifa edeceğim, ama beni affedip okula dönersen bundan sonra Dünyanın en iyi en sevecen öğretmeni olacağım.’ dedim.

Divanının üzerinde bir kedi yavrusu gibi uzanan Narthan, ela gözlerini kırpıştırarak boynuma atıldı küçücük kollarıyla sımsıkı sarılıp boynuma kulağıma:

“Ders dışı anlarda size “BABACIĞIM” dememe izin verirseniz evet, döneceğim okula.”

‘Yavrum,yavrucuğum..’ diye hıçkırarak sarıldım, vicdan yarama.

Siyah beyaz Türk filmleri ile alay ederiz çoğu zaman. Hani yetişkin ergen çocuk yıllar sonra rastladığı babasını tanımaz, ama o adamın şefkatinden etkilenerek: “Amca sizi çok sevdim, size baba diyebilir miyim” der ya. Ben o filmleri her izleyişimde ağlarım… Bilirim ki, o senaryoların ardında yaşanmış, heba olmuş hayatlar vardır.

Narthan o hafta başından itibaren okula başladı. Her sabah annesinin sırtında üçüncü kata çıkmak zorunda kalıyordu. Arkadaşları teneffüste bahçede koşup oynarken, sınıfta yalnızlığı ve çaresizliği ile yoldaşlık yapıyordu.

İlk işim Narthan’ın sınıfını hem zemin olan alt kata aldırmak oldu. Merdivenlerin engelli çocukların kullanabileceği şekilde yenilettim. Kişisel tasarruflarımı ve hayırsever hemşehrilerimin desteği ile yurt dışından engelli akülü bir araba getirterek Narthan’ımın sınıfa olan tutsaklığını bir ölçüde giderdim. Okul hizmetlisine ek ücret ödeyerek teneffüslerde Narthan’ın tuvalet ihtiyacına yardımcı olmasın sağladım.

Narthan artık akülü arabasıyla sabah içtimalara katılıyor ve andımızı okuyordu ama bunların hepsinden daha önemlisi ben artık eski “BİÇER-DÖĞER” Cemil hoca değilim. Teneffüslerde Narthan’ın “Babacığım” haykırışları ile arabasını bana doğru sürüp boynuma sarılışını gören çocuklar artık boynuma sarılmak için birbirlerini eziyorlar, en küçük sorunlarını bile benimle paylaşarak birlikte çözüm arıyoruz. Şimdi artık ben okul kapısından girerken gören çocuklar, birbirleriyle yarışarak bana koşuyorlar. Bazen bizim ihtiyar hocalar gülümseyerek ‘Ah Narthan, ne vardı bu deli hocayı yola getirecek, bak şimdi okulu zaptedemiyoruz.‘ diye iç geçiriyorlar.

Narthan ortaokulu başarılı ve çok mutlu bir şekilde bitirdi. Kendini kanıtlamak ve kabul ettirebilmek için çok bilgi edinmek istiyordu. Boş zamanlarında arkadaşları sokaklarda top koştururken o ya benim kitaplığımda ya ilçe kütüphanesinde ya da okul kütüphanesinde kitap okuyordu. O hale gelmişti ki bırakın arkadaşlarını çoğu zaman biz öğretmenleri olarak unuttuğumuz yada bilmediğimiz bir konuda “Öyle değil mi idi Narthan? diye ona danışır hale gelmiştik. Artık o bizim o yıllarda daha bilmediğimiz laptopumuz olmuştu.

Liseyi yine benim ve hayırsever hemşerilerim sayesinde özel bir lisede okumuş aynı başarılarını orada da devam ettirmişti. Annesine sosyal güvenceli ve dolgun ücretli bir iş bulmuştuk. Ekonomik sorunlarını da çözmüştük elbirliği ile. Lise bittiğinde Narthan o yıl üniversite giriş sınavlarında Türkiye 8.si olmuş ve İTÜ makine mühendisliğini kazanmıştı.

Aradan geçen yıllarda her görüşmemizde yine arabasıyla bana koşuyor ve “babacığım” diyerek sarılıyor ve her seferinde kabuk bağlamış vicdan yarama basıp ağlatıyordu beni.

Aradan yıllar geçti. Artık Narthan okulunu bitirmiş, bir müddet özel şirketlerde çalışmış ve nihayetinde kendi işini kurmuştu. Ben hala Anadolu kasabalarında yeni Narthan’larla kucaklaşmaya devam ediyordum.

Bir gün postacı yıldırım bir telgraf getirdi. (zamane gençleri telgrafı bilirler mi bilmiyorum konuyu dağıtmamak için telgrafın tanımını sonraya bırakıyorum). Telgraf Narthan’dandı: “Babacığım hafta sonu evleniyorum, nikah tanığımsın acele gelmen gerekiyor.”Oğlun Narthan”.

Apar topar toparlanıp hafta sonuna nikaha yetiştim. Çok lüks bir salonda nezih bir topluluğun katılımıyla Narthan’ımı evlendirdik. Eşi de kendi gibi engelli güzel bir Çerkeş kızıydı. Nikah akşamı özel dostlarına bir lüks mekanda danslı-eğlenceli bir yemek verdi.

Gecenin ilerleyen saatlerinde Narthan hafif alkolün etkisiyle arabasıyla sahneye gelip mikrofonu aldı: ‘Dostlarım izninizle şimdi eşimle dans etmek istiyorum.’ dedi ve eşini yanına çağırdı. Orkestra şefinin kulağına bir şeyler söyledi. Tüm salon merakla ve heyecanla bu dansı beklemeye başladık ve salonun loş ışıkları altında orkestra “AĞLAYAN KAFE”yi çalmaya başladı.

Aman tanrım! Bu oyun böyle mi oynanırmış. Salonda herkes ayakta dehşetle bir çift kuğu gibi dans eden bu çifti hayranlıkla ve gözyaşlarıyla izliyordu. Hayatımda hiç bu kadar sevinç gözyaşları akıtarak ağlamamıştım.

Canım Oğlum NARTHANIM.

 

 

 

Cemil Biçer

 

Administrator
Administrator
Editörden Yazı Atölyesi, Çağdaş Türk ve Dünya Edebiyatı’nı merkezine alan bir Websitesidir. Yazı Atölyesi’ni kurarken, okurlarımızı günümüzün nitelikli edebi eserleriyle tanıtmayı ve tanıştırmayı hedefledik. Yazarlarımız, Yazı Atölyesi’nde, edebiyat, sanat, tarih, resim, müzik vb. pek çok farklı alandan bizlere değer katacağını düşünüyoruz. Bu amaçla, sizlerden gelen, öykü, hikaye, şiir, makale, kitap değerlendirmeleri, tanıtımı ve film tanıtım yazıları, anı ve edebiyata ilişkin eleştiri yazılarla, eserlerinize yer veriyoruz. Böylelikle kitaplarınızla eserlerinizin yer aldığı Yazı Atölyesi’nde, dünya çağdaş edebiyatı ile sanatın pek çok farklı alanında değer katacağına inanıyoruz. Yazı Atölyesi kültür sanatın, hayatın pek çok alanını kapsayan nitelikli edebiyat içerikli haber sunar. Bu nedenle başka kaynaklardan alınan, toplanan, bir araya getirilen bilgileri ve içerikleri kaynak belirtilmeksizin yayına sunmaz. Türkçenin saygınlığını korumak amacıyla ayrıca Türk Dil Kurumu Sözlüğünde önerilen yazım kuralları doğrultusunda, yayınladığı yazılarda özellikle yazım ve imla kurallarına önem verilmektedir. Yazı Atölyesi, üyeleri ve kullanıcılarıyla birlikte interaktif bir ortamda haticepekoz@hotmail.com + yaziatolyesi2015@gmail.com mail üzerinden iletişim içinde olan, bu amaç doğrultusunda belirli yayın ilkesini benimsemiş, sosyal, bağımsız, edebiyat ağırlıklı bir dijital içerik platformudur. Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Email: yaziatolyesi2016@gmail.com haticepekoz@hotmail.com GSM: 0535 311 3782 -------*****-------
YAZARA AİT TÜM YAZILAR
BİR YORUM YAZIN
ZİYARETÇİ YORUMLARI - 0 YORUM

Henüz yorum yapılmamış.