Dünya Yangın Yeri | Aybeniz Ünal

Kimi yerlerde gökyüzü turuncuya boyanmış,

Ormanlar cayır cayır, nefesimiz yakılıyor.

Öldürülüyor ağaçlar, asılıp kesiliyor,

Toprak ana doğurduğu evlâtlarına ağlıyor.

Kimi yerlerde nehirler simsiyah,

Ölü balıklar kıyılara vuruyor.

Kirli havaların soluğu gıpgri.

Işıl ışıl salonların her yanı altın sarısı,

Sarı nefret topluyor.

Savaş tetikçilerinin cepleri doluyor da, doluyor.

Mültecilerin üzerine yaz günü karlar yağıyor.

Kimi yerlerde duyulmuyor ninniler, laylalar,

Denizler ölü doğuruyor,

Sahillerde cansız yatıyor Aylanlar.

Terörcü sırtlanların bardağı kan kırmızısı,

İçtikçe gözleri doymuyor.

“İnsan” şeytanla güreş tutuyor,

Şeytan bükemediği insan elini öpüyor.

Sevindiğimiz şeye de bak hele:

İntihar edenin de cenaze namazı kılınıyor.

Soran yok, bunca can neden hayatından vazgeçiyor?

Her gün bir yeni yarışma içindeler,

Zebânî kaynanalar yemek yapan gelinlere kök söktürüyor.

Kimileri de misafirlik âdâbından bîhaber,

Yemeğini yediği ev sahibini bir dövmediği kalıyor.

Kimileri yaşına başına bakmadan

Para için kendini paralıyor.

Gözler pörtlemiş, ağızdan çıkanı kulaklar duymuyor.

İnsanlıktan çıkmışları,

Yorulmuş atları hayat kurşunluyor.

Taht oyunları acımasızca sürüyor,

İnsanlar “taç” virüse kurban ediliyor.

Aybeniz Ünal

İstanbul, Nisan 2020