Çivi | Bekir Yıldız

Öykü

Güneşin yakıcı sıcağı, sırtındaki heybenin rengini soldurmakla kalmamış, yaşlılıktan kırışmış alnında boncuk boncuk ter oluşturmuştu. Günlerdir aç, susuz ve yorgun halde çok az vakit uyuyarak ve dinlenerek yürüyor, bir yandan da sürekli mırıldanıyordu. Kararlı adımları aklından geçen düşünceler gibi net ve tezdi. ‘’Acaba’’ diyordu kendi kendine. ‘’Acaba bulabilecek miyim?’’ Bulamazsa dönmeyecekti, dönemezdi. Yuvarlak bir taşın üstüne, kıldan dokuma heybesini koyup üzerine oturdu. Başını gökyüzüne dikip, aylardır altında yürüdüğü bulutlara ve güneşe bakarken aramakta olduğu adama çok yaklaşmış olduğunu hissetti. Epey kilo verdiğini düşünürken gözleri parçalanmış ayakkabısına ve güneşten erimiş kıyafetlerine takıldı. Oturduğu vakit vücuduna ağrılı bir yorgunluk ve uyku çöküyordu. Uyuyakalmaktan korktuğu için on dakikadan fazla dinlenmiyor, fakat kalkarken saatlerce istirahat etmiş havası yaratıyordu kendinde.
Kurumuş yapraklarla kahverengi bir halı oluşturmuş meydandan geçerken varmak istediği yere gelmiş olmasının verdiği rahatlıkla, burnundan derin bir nefes alıp etrafına bakındı. Aradığı adamın ‘’o kasabadaki tek yorgancı benim’’ dediği sözlerini hatırladı. Güneşli bir yaz ikindisiydi. Önünde yaşlı iki ihtiyar, bir kolu eksik boyacı ve uyuyan bir köpeğin olduğu kasaba kahvesine girerek, etrafta kendine ilgi ve sual dolu gözlerle bakan kişilerden sıyrılıp, ocakta çay demleyen kahveciye yorgancı Ahmet Efendiyi sordu. Kahvenin tam karşısında çınar ağaçlarının arasındaki bir şadırvanda abdest almakta olan birini gösteren kahveci ‘’çay içer misiniz?’’ diye sorarken adamın üzerindeki garip elbiseye bakıyordu. Teşekkür ederek hızla, şadırvanda abdest almakta olan adamın yanına gitti. İçinde onu bulmuş olmanın verdiği garip bir mutluluğun yanı sıra mahcuplukta vardı.
Abdest alan adamın yanındaki oturağa oturdu. Elindeki işlemeli mendiliyle terini silerken gözlerini bir an olsun adamdan ayırmıyor sürekli ağzından şükür sözleri çıkıyordu. Bir an evvel abdestini bitirmesini istediği sırada ona dönen adam ‘’buyurun ne istemiştiniz’’ dedi. Adamın ellerine sarıldı, öptü ve ayağa kalktı. ‘’ Kırşehir’den geliyorum, Ahilik Teşkilatındanım size pirimiz Ahi Evran-ı Veli’nin selamını getirdim.’’ Selamını alan yorgancı şaşkın bir ifade ile ‘’ Oradan aylar süren bir yolculuktan sonra daha geçen gün geldim, sizi bu yollara düşürüp, getiren sebep nedir?’’ dedi.
‘’Aylar evvel Kırşehir’de dükkânıma geldiniz. Atınızın ayaklarına nallar çaktık. Siz gittikten sonra çırağım çivilerden birini eksik çakmış olabileceğini söyledi. Bu durum günlerce uykusuz bıraktı beni. Gidip pirimiz Ahi Evran-ı Veli’ye ne yapmam gerektiğini sordum. Pir’imden sorumun cevabını, dükkândan keserimi ve çivimi alıp buraya geldim. Atınızı gösterin bana ayağına bakayım.’’

Kaynak: bekirabidergisi/