Büyük Oğul Efsanesi / Öner Yağcı

KİTAPTAN ALINTILAR -6-

Her 17 Nisan’da ve 23 Haziran’da mezarı ziyaret edilir. Çeşitli zamanlarda, Anadolu’nun ıssız bir köyünden Ankara’ya yolu düşen bir öğretmen, bazen bir köylü sessiz sedasız gelir, çiçek koyar mezara. Kendini tutamayıp ağlayan, duygularını yazdıkları kâğıtları bırakanlar olur.
Zihinlerde şiir gibi, resim gibi bir öğretmen imgesi bırakıyorsa bir insan ya da öğretmen gibi bir şiirse karşınızda dimdik duran, bilin ki, olanca coşkusuyla, sevecenliğiyle, gülüşüyle, çocukluğuyla Tonguç’tur o. Bilin ki onun enstitülerinden tüten, yüreğinin tertemizliğiyle aklının bütünleştirdiği bir tablonun fonudur. O fonda insan vardır tüm çıplaklığıyla, insanlaşma savaşımı vardır. İnsanın doğayla ve toplumla ilişkisindeki güzellik, özgürlük, eşitlik arayışları vardır. Tonguç’un insani duyarlıklarla, coşkulu imgelerle, sevgi dolu umutlarla örülmüş dizelerinin çoğalttığı yapıtları, bir sevdalı arayışın çığlıklarıdır. Güzelliği ancak meyve ağaçlarının çiçekleriyle karşılaştırılabilir…
Gün ışırken yaşama başlayan, gündüz çalışması yetmiyor gibi gecelerinde de ömrünü adadığı güzelliklere koşan, mektuplarıyla dünyalar kurup değiştiren bir Tonguç… Duruşu, sesi, öfkesi buram buram yağmurla yeni sarmaş dolaş olmuş bir toprak kokan… Halkla buluşmanın keyfiyle dolu…
Öyle kahırlıdır ki Anadolu… Çaresiz kalmıştır, gücü bitmiştir. Ne Kybele’sinden bir umudu kalmıştır ne Hektor’undan. Ne Şamanlar derman olabilmektedir derdine ne gök tanrı… Ne Selçuklu ne Osmanlı adam yerine koymuştur onu. Hep yağmalamışlar, talan etmişler, aç ve çıplak bırakmışlardır.
Ama Anadolu paylaşmayı da paylaştırmayı da sever. Açar kucağını dost Rumeli’ye. “Ben hep senin yardımına koştum” der, “hadi sıra sende, şimdi sen bana yardım et…” Fısıldaşır Anadolu ile Rumeli, dertleşir, söyleşir… Rumeli’den Anadolu’ya eller uzanır…

Kaynak: YazarEvi.com 

——–