Ben Anneme Ağlarım | Hülya Özcan Çapar
Annemin gerçek hayat hikayesidir.
Mübadeleyle geldin, sen Girit Adasından,
Minicik ellerinle annenle dua ETTİN,
Cunda Adası’ndaki evinin odasından.
Baba hasreti çekip,ablalarınla YETTİN !
Ayvalık’ta teyzenle kaldığında aradın ,
Babanı bulmak için sen İzmir’i taradın.
Amcanı bulup orda ailene yaradın.
Baban duyup gelince ,özlemlerini ATTIN!
Baban seni annenden Cunda ‘dan alıp gitti,
O uzun yolculuğun,Osmaniye ‘de bitti!
Cici anne yanında çocukluğunda yitti,
Hayatına küçükken büyük acılar KATTIN!
Bu kez ;anne,kardeşin özlemleriyle yandın !
Halalarınla ancak onların adın andın.
Yeni kızkardeşleri,öz kardeş gibi sandın.
Onlara emek verdin,onlarla kalktın ,YATTIN!
Genç yaşında Adana gelin geldiğin yerdi,
Sarı saç,renkli gözün,görümceleri gerdi !
Üç oğlan kucağında ,yuvanı yıkıverdi!
Bu kez evlada hasret acılara tüm BATTIN!
Çocuklar için senin ,çok mücadelen oldu,
Bu acı yetmez gibi ortanca oğlun öldü !
Bu dayanılmaz acı, hayatını da böldü!
Sen karalar bağlarken,huzuru ele SATTIN!
Evlatlar Adana’da,sen babanın yanında.
Babam karşına çıkmış,aşık olmuş anında !
Kız niyetine almış,mertlik onun kanında.
Kurmuşsun mutlu yuva ,başlar saadet HATTIN !
Üç kız bir oğlan ile, vefakar güzel eştin,
Çocukları okuttun,sen de kendini aştın ,
Hepsini evlendirdin,annelikte de baştın,
Annanne,babaanne olmayı sen hakETTİN!
Ömür boyu teravih kıldın sen hep camide,
Hocalarla öğrettin;imanı da dini de!
Rahmetler okuyarak anıyoruz senide,
Sende unutmaz idin,hep anneni yadETTİN!
Tek dileğindi senin altısı bir arada ,
Çocuklarını görmek ,gözün yoktu parada .
Hep bir şey mani oldu ,kanadı bu yarada,
Sen ,her zaman saygıdan ve sevgiden bahsETTİN!
Gelirdi evlatların ,her anneler gününde.
Hediyeler sunarak,eğilirdik önünde ,
Son on yıl bende kaldın,yaşam bitti sonunda
Makamın cennet olsun,sen huzuru hakETTİN!
Kızın
Hülya ÇAPAR (HÜLYALI)